آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

مردی از مسلمانان یکی از مشرکان را که در پرداخت دین خود تعلل می ورزید به قیامت قسم داد و گفت: قسم به چیزى که بعد از مرگ در انتظار او هستم... مرد مشرک گفت: گمان مى برى ما بعد از مرگ زنده مى شویم؟ سوگند به خدا که او هیچ مرده اى را زنده نخواهد کرد. آيه فوق نازل شد و به او و مانند او پاسخ گفت.

در آیه (38) سوره «نحل» می خوانیم: «وَ أَقْسَمُوا بِاللّهِ جَهْدَ أَیْمانِهِمْ لایَبْعَثُ اللّهُ مَنْ یَمُوتُ بَلى وَعْداً عَلَیْهِ حَقّاً وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النّاسِ لایَعْلَمُونَ»؛ (آنها سوگندهاى شدید به خدا یاد کردند که: «هرگز خداوند کسى را که مى میرد، بر نمى انگیزد»! آرى، این وعده قطعى خداست [که همه مردگان را براى جزا باز مى گرداند]؛ ولى بیشتر مردم نمى دانند).
شأن نزول:
مفسران در شأن نزول این آیه چنین نقل کرده اند که: مردى از مسلمانان از یکى از مشرکان طلبى داشت، هنگامى که از او مطالبه کرد، او در پرداخت دین خود تعلل ورزید.
مرد مسلمان ناراحت شد و ضمن سخنانش چنین سوگند یاد کرد: قسم به چیزى که بعد از مرگ در انتظار او هستم... (و هدفش قیامت و حساب خدا بود). مرد مشرک گفت: گمان مى برى ما بعد از مرگ زنده مى شویم؟! سوگند به خدا! که او هیچ مرده اى را زنده نخواهد کرد (این سخن را به این جهت گفت که: آنها بازگشت مردگان را به حیات و زندگى مجدد، محال یا بیهوده مى پنداشتند). آیه فوق نازل شد و به او و مانند او پاسخ گفت،(1) و مسأله معاد را با دلیل روشنى بیان کرد، در حقیقت گفتگوى این دو نفر سببى بود براى طرح مجدد مسأله معاد.(2)