آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

مشرکان بهانه جو، هنگامى که آیه اى نازل مى شد و دستور سختى در آن بود و سپس آیه دیگرى مى آمد و دستور سهل ترى در آن بود، مى گفتند: محمّد اصحاب خود را مسخره مى کند اینها نشان مى دهد که محمّد همه را از پیش خود مى گوید نه از ناحیه خدا. آیه فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت.

در آیه (101) سوره «نحل» می خوانیم: «وَ إِذا بَدَّلْنا آیَةً مَکانَ آیَة وَ اللّهُ أَعْلَمُ بِما یُنَزِّلُ قالُوا إِنَّما أَنْتَ مُفْتَر بَلْ أَکْثَرُهُمْ لایَعْلَمُونَ»؛ (و هنگامى که آیه اى را به آیه دیگر مبدّل کنیم [=حکمى را نسخ نمائیم] ـ و خدا بهتر مى داند چه حکمى را نازل کند ـ آنها مى گویند: «تو افترا مى بندى»! اما بیشترشان [حقیقت را] نمى دانند).
شأن نزول:
«ابن عباس» مى گوید: مشرکان بهانه جو، هنگامى که آیه اى نازل مى شد و دستور سختى در آن بود و سپس آیه دیگرى مى آمد و دستور سهل ترى در آن بود، مى گفتند: محمّد اصحاب خود را مسخره مى کند و دست مى اندازد، امروز دستور به چیزى مى دهد و فردا از همان نهى مى کند، اینها نشان مى دهد که محمّد همه را از پیش خود مى گوید نه از ناحیه خدا.
در این هنگام آیه نازل شد و به آنها پاسخ گفت.(1)، (2)