آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ایشان می فرماید: «بدانید قرآن، شفاعت کننده ای است که شفاعتش مورد قبول و گوینده ای است که سخنش مقبول است. هر كس كه قرآن در روز قيامت براى او شفاعت كند مشمول شفاعت مى شود و آن كس كه قرآن در قيامت از وى شكايت كند گواهى اش بر ضد او پذيرفته خواهد شد، چرا كه روز قيامت، منادى صدا مى زند: آگاه باشيد! امروز هر كس گرفتار بذرى است كه افشانده و در گرو عاقبت اعمال خويش است؛ جز آنان كه بذر قرآن افشاندند. شما نيز از بذر افشانان قرآن و پيروان آن باشيد».

امام علي(علیه السلام) در بخشی از خطبه 176 «نهج البلاغه» پس از بیان اهمّیّت «قرآن» و اوصاف آن بر شفاعت «قرآن» تأكيد کرده، مى فرمايد: (بدانيد قرآن، شفاعت كننده اى است كه شفاعتش مورد قبول و گوينده اى است كه سخنش مقبول است. هر كس كه قرآن در روز قيامت براى او شفاعت كند مشمول شفاعت مى شود و آن كس كه قرآن در قيامت از وى شكايت كند گواهى اش بر ضد او پذيرفته خواهد شد)؛ «وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ شَافِعٌ مُشَفَّعٌ، وَ قَائِلٌ مُصَدَّقٌ، وَ أَنَّهُ مَنْ شَفَعَ لَهُ الْقُرْآنُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ شُفِّعَ فِيهِ، وَ مَنْ مَحَلَ(1) بِهِ الْقُرْآنُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ صُدِّقَ عَلَيْهِ».
به يقين، شفاعت «قرآن» با زبان حال يا با زبان قال (گفتاری)، درباره كسانى است كه عامل به آن باشند و شكايت «قرآن» درباره كسانى است كه آن را پشت سر افكنند و نسبت به آن بى اطلاع باشند. سپس در توضيح بيشترى مى فرمايد: (چرا كه روز قيامت، منادى صدا مى زند: آگاه باشيد! امروز هر كس گرفتار بذرى است كه افشانده و در گرو عاقبت اعمال خويش است؛ جز آنان كه بذر قرآن افشاندند. شما نيز از بذر افشانان قرآن و پيروان آن باشيد)؛ «فَإِنَّهُ يُنَادِي مُنَادٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ: أَلَا إِنَّ كُلَّ حَارِثٍ(2) مُبْتَلىً فِي حَرْثِهِ وَ عَاقِبَةِ عَمَلِهِ، غَيْرَ حَرَثَةِ الْقُرْآنِ، فَكُونُوا مِنْ حَرَثَتِهِ وَ أَتْبَاعِهِ».
اين سخن اشاره به حديث معروف «اَلدُّنْيَا مَزْرَعَةُ الْآخِرَةِ» است كه هر كسى در اين سرزمين، بذرى مى افشاند، محصول آن را روز قيامت درو مى كند. امام(عليه السلام) مى فرمايد: شما در اين مزرعه، بذرهاى آيات قرآن را بپاشيد؛ چرا كه تنها بذر مفيد و پرثمر، همين بذر است و ديگران گرفتار زيان و خسران اند. آنها كه اعمالشان با تعليمات «قرآن» هماهنگ است، بذر افشانان قرآنند و آنها كه رفتارشان بر خلاف «قرآن» است، از «قرآن» بيگانه و مبتلا و گرفتارند.(3)