آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اسلام از یک سو مجازات اعمال منافى عفّت را کاملا شدید قرار داده، به طوری که تا حد اعدام نیز پیش می رود، و از سوى دیگر راه اثبات این جرایم را محدود کرده است، تا آن جا که تعداد شهود لازم  براى اثبات آن را دو برابر سایر جرایم ها قرار داده و یک مرتبه اقرار خود شخص را هم کافى ندانسته است.  ضمیمه شدن این دو -تشدید اصل مجازات و سختگیرى در راه اثبات جرم- موجب شده این حکم، حدّاکثر تأثیر خود را در جلوگیرى از گناه داشته باشد و در عین حال، دامان عدّه زیادى را نیز نگیرد.

اصولا قانون اسلام در مورد مجازات اعمال منافى عفّت، صورت خاصّى دارد که جهات لازم در آن رعایت شده است؛ یعنى از یک سو مجازات این اعمال را کاملا شدید و سنگین قرار داده است که از تازیانه و تبعید شروع مى شود و در بعضى از موارد به اعدام منتهى مى گردد؛ و از سوى دیگر، راه اثبات این جرم را مشکل قرار داده است تا آن جا که تعداد شهود لازم را براى اثبات آن، دو برابر شهود در سایر جرم ها قرار داده و یک مرتبه اقرار خود شخص را هم کافى ندانسته است.
ضمیمه شدن این دو جهت به یکدیگر - تشدید اصل مجازات و سختگیرى در راه اثبات جرم - وضع خاصّى به این قانون جزایى داده است؛ به این معنا که، این قانون تأثیر روانى خود را در جلوگیرى افراد از ارتکاب به این نوع گناهان دارد و در عین حال، عملا افراد زیادى را هم شامل نمى گردد.
به عبارت دیگر: منظور اصلى از وضع این گونه قوانین، جلوگیرى افراد از ارتکاب جرم است نه اعدام و از بین بردن آنها؛ و این اثر، از سنگین بودن نوع مجازات گرفته مى شود؛ براى این که شخص مرتکب، هر لحظه مجازات شدید را در نظر خود مجسّم مى کند و احتمال مى دهد بر اثر پیش آمدى جرم او اثبات گردد؛ ترس و وحشت او را فرا مى گیرد و همین ترس و وحشت از مجازات احتمالى آینده، غالب افراد را از ارتکاب گناه باز مى دارد.
غالباً دیده ایم که براى ارتکاب گناه بزرگى - مانند فروش موادّ مخدّر - در شرایط خاصّى مجازات شدیدى مانند «اعدام» تعیین مى گردد؛ اگر چه این مجازات مخصوص شرایط معیّنى است، امّا همان احتمال به وجود آمدن شرایط آن، تأثیر قابل توجّهى در روح مرتکبین مى گذارد.
خلاصه این که: قوانین جزایى اسلام در این قسمت طورى معیّن شده که حدّاکثر تأثیر خود را در جلوگیرى از گناه داشته باشد و در عین حال، دامان عدّه زیادى را نیز نگیرد. روى این حساب، اجراى مجازات اعدام در یک یا چند مورد هم که باشد اثر شدید خود را در افکار سایر مرتکبین مى گذارد؛ زیرا همین اندازه که احتمال دارد یک روز این قانون گریبان آنها را نیز بگیرد براى بیدارى آنها کافى است.(1)