آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در آیه 23 سوره آل عمران می فرماید: « آیا مشاهده نکردى کسانى را که بهرهاى از کتاب آسمانى داشتند و دعوت به سوى کتاب الهى شدند تا در میان آنها داورى کند، ولى عده اى از آنها از قبول حق اعراض نمودند؟». در شان نزول این آیه از ابن عباس نقل شده: در عصر پيامبر(ص) زن و مردى از يهودیان خيبر مرتكب زناى محصنه شدند با اين كه در تورات دستور سنگسار داده شده بود، اما از اجراى اين دستور سر باز زدند. پيشنهاد شد برای داوری به پيامبر(ص) مراجعه كنند.  حضرت نیز دستور داد بر طبق تورات عمل شود.

پاسخ این سؤال را مى توان با توجه به آیه 23 سوره «آل عمران» بدست آورد. در شأن نزول این آیه در تفسیر «مجمع البیان» از «ابن عباس» نقل شده که در عصر پیامبر(صلى الله علیه وآله) زن و مردى از یهود خیبر مرتکب زناى محصنه شدند با این که در «تورات» دستور مجازات سنگباران درباره این چنین اشخاص داده شده بود، چون آنها از طبقه اشراف بودند، یهود از اجراى این دستور در مورد آنها سر باز زدند، و پیشنهاد شد که به پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) مراجعه کرده داورى بطلبند، به این امید که مجازات خفیف ترى از طرف او درباره آنها تعیین شود. هنگامى که به پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) مراجعه کردند.
پیغمبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: همین «تورات» فعلى میان من و شما داورى مى کند، آنها پذیرفتند و «ابن صوریا» را که از دانشمندان آنان بود از «فدک» به «مدینه» دعوت کردند، پیامبر(صلى الله علیه وآله) او را شناخت فرمود: تو «ابن صوریا» هستى؟!
عرض کرد: بلى.
فرمود: تو اعلم علماى یهود مى باشى؟
گفت: این چنین فکر مى کنند!
پیغمبر(صلى الله علیه وآله) دستور داد قسمتى از «تورات» را که آیه «رَجْم» (سنگباران) در آن بود، پیش روى او بگذارند، او که قبلاً از جریان آگاه شده بود، هنگامى که به این قسمت رسید، دست روى آن گذاشت و جمله هاى بعد را خواند «عبداللّه بن سلام» که قبلاً از دانشمندان یهود بود و سپس اسلام اختیار کرده بود، حضور داشت فوراً متوجه پرده پوشى «ابن صوریا» شد، برخاست و دست او را از روى این جمله برداشت و آن را از متن «تورات» قرائت کرده، گفت: «تورات» مى گوید: بر یهود لازم است هر گاه زن و مردى مرتکب زناى محصنه شوند، هنگامى که مدرک کافى بر جرم آنها وجود داشته باشد، سنگ باران شوند.
سپس پیامبر دستور داد: مجازات مزبور طبق آئین آنها در مورد این دو مجرم اجرا شود، جمعى از یهود خشمناک شدند، این آیه درباره وضع آنها نازل گردید.(1)
در آیه فوق مى خوانیم: (آیا مشاهده نکردى کسانى را که بهره اى از کتاب آسمانى داشتند و دعوت به سوى کتاب الهى شدند تا در میان آنها داورى کند، ولى عده اى از آنها روى گردانیدند و از قبول حق اعراض نمودند؟)؛ «أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ أُوتُوا نَصیباً مِنَ الْکِتابِ یُدْعَوْنَ إِلى کِتابِ اللّهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ یَتَوَلّى فَریقٌ مِنْهُمْ وَ هُمْ مُعْرِضُون». این در حالى بود که کتاب آسمانى آنها حکم الهى را بازگو کرده بود و آنها از آن آگاهى داشتند.
آرى، آنها به همان حکم موجود در کتاب مذهبى خویش نیز گردن نمى نهادند و با بهانه جوئى و مطالب بى اساس از اجراى حدود الهى سرپیچى مى کردند.
ضمناً، از جمله «أُوتُوا نَصِیْباً مِنَ الْکِتاب» بر مى آید که «تورات» و انجیلى که در دست یهود و نصارى در آن عصر بود، تمام «تورات و انجیل» اصلى نبود، بلکه تنها قسمتى از آن بود، احتمالاً و قسمت بیشتر از این دو کتاب آسمانى، از میان رفته یا تحریف شده بود.
آیات دیگرى از قرآن مجید نیز این معنى را تأیید مى کند و شواهد و علایم تاریخى نیز مؤید آن است که اینجا جاى شرح آن نیست.(2)