در روایات اسلامی وظیفه مومنین در برابر یکدیگر بیان شده است. پیامبر(ص) می فرماید: «مومنين برادر همديگر و همچون اعضاى يك پيكرند؛ و هنگامى كه عضوى ناراحت و بيمار شود همه اعضا، آن ناراحتى را احساس مى كنند». هم چنین آن حضرت در حدیث دیگری می فرماید: «هرگاه دو مسلمان با يكديگر قهر كرده، و قهر آنها سه روز ادامه پيدا كند و صلح نكنند، هر كدام پيشقدم در صلح شود روز قيامت قبل از ديگرى وارد بهشت مى شود». بى شك اصلاح ذات البين و آشتى دادن آنها، از مهمترين عبادتهاست.

در سوره «يس» سخن از مُهر زدن بر دهان و از كار افتادن موقّت زبان و به سخن درآمدن دست ها و پاها و شهادت آنها بر اعمال انسان است. مسلماً اين مسأله تنها با معاد جسمانى سازگار است وگرنه در معاد روحانى نه دست و پائى در كار است و نه زبان و دهاني و نه سخن گفتني. البته اين شهادت و گواهى ممكن است از طريق دادن قدرت تكلّم به آنها باشد و يا از طريق زبان حال؛ چراكه گوش و چشم و دست و پا و پوست بدن، آثار اعمال را، در خود ضبط و حفظ مى كنند و آن روز كه «يوم البروز» است اين آثار آشكار مى گردد.

در سوره «مومن» آمده: «در آن روز پرده ها و حجاب ها كنار مى رود و همه انسان ها با تمام اسرار درون و برونشان ظاهر مى شوند». آری در آن روز چيزى مخفى نمى ماند؛ چراكه از يكسو موانع مادى مثل كوه ها و تپه ها برچيده شده و زمين به صورت بيابان هموار در مى آيد و از سوى ديگر انسان ها از قبرها بيرون مى ريزند و زمين آنچه را در دل دارد بيرون مى فرستد و از سوى سوّم نامه هاى اعمال انسان ها و امت ها گشوده مى شود و محتواى آنها در برابر همگان آشكار مى گردد و دست و پا و اعضاى بدن و حتى پوست انسان فرياد مى كشند و افشاگرى مى كنند.

خدا مى فرمايد: «اين روزى است كه [انسانها]‌ در آن سخن نمى گويند». در اين كه آيا وحشت عظيم قيامت، سبب از كار افتادن زبانها مى شود؟ يا چون سخنى براى گفتن و عذرى براى بيان كردن ندارند ساکتند؟! و يا اين كه به حكم قرآن كه: «امروز بر دهانشان مهر مى نهيم و دست هايشان با ما سخن مى گويند و پاهايشان به اعمال انجام داده شان گواهى مى دهند»، زبان ها به حكم خدا از كار مى افتد و اعضاى بدن گواه اعمالشان مى شوند، تفاسیر مختلف است؛ لکن ممكن است هر سه تفسير در معناى آيه جمع باشد هرچند تفسير سوّم روشن تر به نظر مى رسد.