درست است كه قرآن هر معامله ‌با تراضى و توافق طرفين را امضا كرده؛ امّا اين، ارتباطى با بازاريابى شبكه‌‌اى ندارد؛ زيرا در اين فعاليّت‌‌ها اولاً: تجارت حقيقى وجود ندارد و ماهيّت واقعى آنها چيزى شبيه قمار، كلاهبردارى، بخت ‌آزمايى و اكل مال به باطل است و اگر جنسى عرضه مى‌‌شود سرپوشى براى كارهاى نامشروع فوق است، ثانياً: اگر داد و ستدى باشد، بدون تراضى است؛ زيرا آنها كه وارد اين فعاليت‌‌ها مى‌‌شوند، به طمع سود كلان است و الّا هرگز راضى به پرداخت پول نمى‌‌شوند و نشانه آن، شكايت مالباختگان به دادگاه است.

قمار يعنى قربانى كردن مال و شرف براى به دست آوردن مال ديگران با خدعه و نيرنگ و احياناً به عنوان تفريح و نرسيدن به هيچ كدام. آيا هدف شركت‌‌هاى هرمي جز بدست آوردن اموال مردم با فريب و نيرنگ چيز ديگرى است؟ بنابراين، شكّى نيست كه ماهيّت حقيقى بازاريابى شبكه‌‌اى چيزى شبيه قمار جهانى است؛ هر چند صاحبان اين قمارخانه‌‌ها سعى دارند آن را در پوشش‌‌هايى نظير «معامله»، «هديه»، «صلح»، «پورسانت» و مانند آن مخفى كنند تا هر چه بيشتر موفّق به غارت اموال مردم گردند.