امام علی(ع) با اشاره به ملاک های بصیرت و کوردلی، می فرماید: «دنيا مُنتهاى ديد كوردلان است و ماوراى آن چيزى نمى بينند در حالى كه شخص بصير، ديدش در آن نفوذ کرده و از آن مى گذرد، و مى داند كه ورای آن سراى جاودان است». در واقع دنياپرستان، به خاطر دلباختگى به دنيا، همانند زندانى تنها داخل زندان را مى بينند، اما انسان های بصیر با ديدی نافذ به سراى آخرت می نگرند، و تمام همّت خود را متوجّه آن مى سازند. سپس مى فرمايد: «انسان بصير از دنيا توشه بر مى گيرد در حالى كه كوردل براى آن، زاد و توشه مى اندوزد».

امام علی(ع) در نهج البلاغه مى فرمايد: «هر شنونده اى غير از خدا از درك صداهاى ضعيف ناتوان و ناشنوا است و صداهاى قوى، گوش او را كر مى كند و آوازهاى دور را نمى شنود». آری انسان تنها قادر به شنيدن صداهايى با طولِ موجِ بين 16 مرتبه در ثانيه تا 20 هزار مرتبه در ثانيه است و كمتر و يا بيشتر از آن را نمي تواند بشنود؛ در مورد بینایی هم ماجرا همینطور است، ولى سميع و بصیر بودن خداوند از طريق ابزار مادّى و جسمانى نيست؛ بلکه گوشه اى از عليم بودن اوست؛ يعنى از تمام صداها و صحنه ها آگاهى دارد و چيزى از او دور و مخفى نيست.

انسان صاحب «بصيرت» به جائي مي رسد كه مي تواند بهشت و بهشتيان را كه در ناز و نعمتند و دوزخ و دوزخيان را كه در عذابند ببيند. چنين شخصي ديگر نه مال يتيم را مي خورد و نه كلمات حق را تبديل و يا كتمان مي كند؛ چراكه هر كدام از اين كارها در واقع ورود در آتش است. بصير حقائق اشياء را مي بيند و بر آنها اشراف دارد. داستان جواني كه پيامبر حالش را پرسيد و در پاسخ خبر از عالَم بهشت و جهنم داد مصداق روشن شخص بصير است. آن جوان ثابت كرد كه از حقائق اشياء و بهشت و جهنم طوري باخبر است كه گويا همراه آنان است.