آثار سازنده اعتقاد به مسئله «انتظار»

اعتقاد به مسئله «انتظار» چه آثاری به همراه دارد؟

«انتظار» براي فرد منتظر آثار مثبت زيادي دارد؛ خودسازى فردى و خود يارى هاى اجتماعى ثمره انتظار است. منتظران راستين وظيفه دارند هم به خويش بپردازند و هم مراقب حال يكديگر باشند. اثر مهم ديگر، حل نشدن در مفاسد محيط و عدم تسليم در برابر آلودگى هاست؛ هنگامى كه فساد فراگير می شود، گاه افراد پاك در يك بن بست سخت روانى فكر مى كنند كار از كار گذشته و ديگر اميدى به اصلاح نيست و اینجاست که تنها مسئله اميد بخش، انتظار اصلاح جهانی است.

خصوصیات مصلح جهانى در روایات اسلامى

در روایات اسلامى خصوصیات مصلح جهانى چگونه بیان شده است؟

طبق روایات شیعه و اهل سنت، مصلح جهانی مردی از اهل بیت و از فرزندان علی(ع) و فاطمه(س) می باشد و نهمین فرزند حسین(ع)، پسرامام عسکری(ع) می باشد؛ او دوازدهمین پیشوا از اهل بیت می باشد  که در سال 255 هـ به دنیا آمده  و خداوند عمر طولانی به او می دهد تا بعد از غیبتش اسلام را جهانگیر کند وعالم را پر از عدل و داد نماید.

اعتقاد به مصلح جهانى، در نزد فرق و مذاهب اسلامی

آیا همه فِرَق اسلامى به ظهور مصلح در آخرالزمان اعتقاد دارند؟

قیام مردى از اهل بیت نبوى و ظهور او در آخر الزمان، مورد اتّفاق مسلمانان شیعه و سنّى است و حدود 657 حدیث پیرامون این مسأله نقل شده، از جمله پیامبر(ص) فرمود: اگر از دنیا جز یک روز باقى نمانده باشد، خداوند آن روز را طولانى مى کند، تا آنکه مردى از فرزندانم خروج کند که جهان را پر از عدالت و قسط نماید، آن گونه که از ستم و بیداد پر شده باشد.

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

قالَ رسولُ اللّه صلّى اللّه عليه و آله :

يا فاطِمَةُ! کُلُّ عَيْنٍ باکِيَهٌ يَوْمَ الْقيامَةِ اِلاّ عَيْنٌ بَکَتْ عَلى مُصابِ الْحُسَينِ فَاِنِّها ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعيمِ الْجَنّةِ.

فاطمه جان !روز قيامت هر چشمى گريان است ؛ مگر چشمى که در مصيبت و عزاى حسين گريسته باشد، که آن چشم در قيامت خندان است و به نعمتهاى بهشتى مژده داده مى شود.

بحارالانوار، ج 44، ص 293