داستان‌هاى قرآن، واقعى و تجربه‌هایى تلخ و شیرین از زندگى بشر است كه قرآن براى عبرت آموزى یاد كرده است؛ و پر واضح است كه از انگاره‌هاى وهمى و خاطره‌هاى خیالى، پندآموزى میسّر نیست. البته باید توجه داشت كه قرآن این حوادث تاریخى را با بیانى ادبى و هنرى به زیباترین شكل به تصویر كشیده است تا جذّابیت و تأثیر آن بیشتر شود. به طور كلّى شیوه قرآن آن است كه براى اثرگذار كردن آموزه‌هاى خویش و پیشبرد دعوت حق، ضمن پایبندى به واقع، هنر را به خدمت مى‌گیرد و از امور وهمى و خیالى صِرف پرهیز مى‌كند؛ زیرا امور خیالى تأثیرگذارى پایدارى ندارد و دانشمندان علوم تربیتى بر این نكته تأكید دارند كه از بنا كردن پایه‌هاى تربیتى بر بنیان‌هاى ناپایدار باید پرهیز كرد؛ چراكه چنین ساختمانى قوام و دوامى نخواهد داشت و فرو مى‌ریزد.

به فرموده امام زمان(عج) هر كس او را انكار كند از ايشان نيست و راهش راه فرزند نوح است؛ چراكه مَثَل اهل بيت، مَثَل كشتى نوح است، هر كس سوار آن شود نجات يابد و آن كه تخلف كند غرق شود.

منظور پيامبر(ص) از تشبيه اهل بيت(ع) به کشتى نوح اين است که هرکس به آنها، در امور دينى، پناه بَرَد و فروع و اصولش را از اهل بيت اخذ کند، از غرق شدن در عذاب جهنم نجات مى يابد، و کسى که تخلف ورزد، غرق خواهد شد. و وجه تشبيه آنها به باب حطه اين است که خداوند انقياد و تسليم در برابر اهل بيت و متابعت از ائمه عترت را مظهر تواضع به حکم الهي قرار داده و اين را سبب مغفرت ملت اسلام دانسته است.
 

طبق حدیث ثقلین که عترت با قرآن قرین شده و به تمسک به آنها سفارش شده و حدیث سفینه که تمسک به اهل بیت را همچون کشتی نوح باعث نجات دانسته، علاوه بر رهبری سیاسی، مرجعیت علمی منحصر به اهل بیت(ع) می باشد و مسلمانان باید در حوادث و پیشامدهاى دینى و هر آن چه به دینشان مربوط مى شود، به آنان روى آورند.

در حديث «سفينه» اهل بيت(ع) به كشتى نوح(ع) تشبيه شده‌اند که در طوفان فتنه ها تنها راه نجات و جدا شدن از آن، باعث هلاكت است. همان طور كه شرط قرار گرفتن در كشتى نوح(ع)، ايمان و عمل صالح بود شرط نجات اين امت از طوفان ها، ايمان و يقين به موقعيت اين كشتى است و آن چه مايه نجات است پيروى از اهل بيت(ع) است نه صرف محبت به آنها.