اولا: حدیث فی حد نفسه عام است و مطابق قاعده معروف نزد اصولیون، خصوصیّت مورد، دلیل عام را از عمومش خارج نمى کند. ثانیاً: در بیشتر روایات، این جمله به طور مطلق آمده و اشاره به صدور آن در قصه تبوک نشده است. ثالثاً: مورد حدیث منزلت منحصر در غزوه تبوک نیست و در موارد بسیارى غیر از غزوه تبوک نیز از پیامبر(ص) رسیده است.

اولا: به تصریح اصولیین، استثنا دلیل بر عموم است. ثانیاً: مطابق رأى گروهى از اصولیین، اسم جنس مضاف از صیغه هاى عموم به حساب مى آید. ثالثاً: مطابق رأى محقّقین از علما، یکى از صیغه هاى عموم تشبیه است.

در آیه 28 سوره سبأ و آیه 1 سوره فرقان و آیه 19 سوره انعام و همچنین روایات اسلامی، به جهانی بودن دعوت پیامبر(ص) اشاره شده است. چنانکه در آیه 1 سوره «فرقان» آمده است: «تَبارَکَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعالَمِینَ نَذِیراً»؛ (جاوید و پر برکت است خداوندى که قرآن را بر بنده اش نازل کرد، تا همه جهانیان را انذار کند).

لفظ عترت در حدیث ثقلین نمی تواند شامل تمامى خویشاوندان پیامبر(ص)، شود. زیرا: 1- عترت در لغت به معناى نزدیکان و خواص از خویشاوندان است. 2- این حدیث دلالت بر معصوم بودن عترت می نماید، در نتیجه شامل تمام نزدیکان پیامبر(ص) نمى شود. 3- احادیث دوازده خلیفه، در حقیقت مصداق عترت و اهل بیت پیامبرند.