از حوادث بسيار تكان دهنده در غروب عاشورا، سوزاندن خيمه هاى آل رسول الله(ص) بود. امام سجاد(ع) هنگام يادآورى آن خاطرات تلخ همواره اشك از ديدگانشان جارى مى شد و مى فرمود: «به خدا سوگند، من هيچگاه به عمّه ها و خواهرانم نظر نمى كنم جز اين كه گريه گلويم را مى فشارد و ياد مى كنم آن لحظات را كه آنها از خيمه اى به خيمه ديگر مى دويدند و منادى سپاه دشمن فرياد مى زد كه: خيمه هاى ستمگران را آتش بزنيد»!

انجام کارهاى بزرگ و سرنوشت ساز نیاز به روحیّه عالى، ایمان قوى و آمادگى کامل دارد. امام حسین(ع) با آن وسعت دید و سعه صدرى که داشت تمام خاصّان و بستگان خود را در مدّتى کوتاه با کلام فوق العاده نافذ خویش پرورش داد و نتیجه آن حماسه اى بود که در فرداى شب عاشورا آفریدند و کار به جایى رسید که زینب کبرى(س) که شب عاشورا طاقت تحمّل شنیدن خبر شهادت برادر را نداشت روز یازدهم دست زیر جسد خونین برادر کرد و عرض کرد: خداوندا این قربانى را از خاندان پیامبرت قبول فرما!

«زُهَيْر ابن قَيْن» را بايد به جدّ از چهره هاى شگفتى ساز کربلا دانست. او كه عمرى از هواداران عثمان بود و حتى حاضر نبود در منزلى كه امام(ع) فرود آمدند، لحظه اى درنگ كند؛ وقتی در يكى از منازل بين راه به ناچار با امام(ع) هم منزل شد و با اکراه و اجبار همسرش  به ملاقات امام رفت، طولى نكشيد كه با چهره اى خندان بازگشت و فرمان داد تا خيمه را برچينند و در جوار اردوى امام(ع) خيمه بزنند. او در روز عاشورا آنقدر جنگید تا آنكه در اثر جراحات زياد به زمين افتاد و به شهادت رسيد.