نظام حساب شده ی مراحل بارش باران، دلالت بر وجود قدرتی حکیم و مدبر است. بادهاى گرم استوایى آب دریاها را بخار کرده به آسمان می فرستند، سپس جریانهاى منظم سرد و قطبى، بخارات حاصله را به ابر تبدیل کرده و بادها، ابرها را به سوى بیابانهاى مرده گسیل کرده تا قطرات زنده کننده باران، از آنها سرازیر گردد. آن گاه به بذرهاى گیاهانى که در زمین افشانده شده، فرمان پذیرش آب و رویش داده، و موجوداتى زنده، سرسبز، مفید و پربار، به وجود مى آورد، که دلیلى است بر قدرت و حکمت او، و هم نشانه اى است از رستاخیز بزرگ.

قرآن مى گوید شما همواره در زندگی نشانه هاى معاد را مى بینید، اما باز هم در مساله معاد تردید دارید. از این رو می فرماید: «خداوند کسى است که امواج باد را مأموریت داد که ابرها را به حرکت درآورند و به سوى سرزمین هاى مرده برانند و به وسیله آن زمین مرده را زنده کنند، رستاخیز نیز چنین است». گاهى هم آفرینش نخستین را یادآور شده و می فرماید: «بگو همان کسى که او را در آغاز از ماده بیجان، از همین آب و خاک آفرید، بار دیگر او را زنده مى کند». در واقع قرآن با منطق مستدل و روشن امکان معاد را اثبات مى کند.