در برخى از احادیث دوازده خلیفه آمده؛ بعد از آن که پیامبر(ص) به امامان و خلفاى بعد از خود اشاره کردند گروهى با ضجه زدن و همهمه کردن جلسه را بر هم زده و سخنان پیامبر را نا مفهوم گذاشتند که مردم نفهمند پیامبر چه می گوید. هدف آنان این بود که نگذارند مطلبى از پیامبر در باره خلافت به میان آید تا همه نقشه هاى آن ها بر هم بریزد. آنان احتمال زیاد مى دادند که پیامبر در ملأ عام سخن از جانشینى خود بگوید، لذا در مجلس پیامبر در دسته هاى مختلف مترصّد بودند تا نگذارند پیامبر به هدف خود برسد.

گروهی سخن از مسئله امامت را مایه تفرقه مسلمین می دانند ولى اولا: آنچه مایه اختلاف است جرّ و بحث، تعصب، پرخاشگرى و کینه توزی است نه بحث هاى منطقى و مستدل. ثانیاً: ما یقین داریم قطعاً پیامبر(ص) جانشینى براى خود تعیین کرده، چرا نباید این بحث را از طریق منطق و استدلال تعقیب کنیم و با دلیل و منطق به فرزندان خود بیاموزیم؟! ثالثاً: دشمنان اسلام براى برهم زدن اساس وحدت بسیاری دروغ و تهمت بین شیعه و سنی رواج داده اند که با طرح این مباحث دروغ بودن آنها معلوم می گردد.

«اسماعیلیه» با استناد به روایتی که بداء را درباره اسماعیل پسر امام صادق(ع) اثبات می کند، قائلند این بداء، درباره امامت اسماعیل است و امام(ع) ابتدا اسماعیل را به عنوان امام معرفی کرد و چون اسماعیل از دنیا رفت، بداء حاصل شد و پسرش محمد امام شد. اما «شیعه امامیه»، بداء در امر امامت را قبول ندارد. علاوه بر این، چنین روایت مبهم و ضعیف السندی نمی تواند در مقابل احادیث زیادی که بر امامت امام کاظم(ع) دلالت دارد، ایستادگی کند.