ایشان خطاب به «کوفه» مى فرمايد: «من به خوبى مى دانم كه هر ستمگرى قصد سوء درباره تو را داشته باشد خداوند او را گرفتار مى سازد و به خودش مشغول مى كند و [او را] به دست قاتلى مى سپارد». پيش بينى ایشان دقيقاً تحقّق يافت و بسيارى از جبّاران مانند: «عبيدالله بن زياد» و «حجاج بن يوسف ثقفی» که برای در هم كوبيدن آن قد عَلَم كردند، شرّشان رفع گردید. شايد اين امر به خاطر اینست كه كوفه هميشه مركزى براى گروهى از شيعيان فداكار اهل بیت(ع) بوده است؛ هر چند منافقان هم در آن كم نبودند.

توابين در سرزمينى بنام «عين الورده» با سپاه شام، به فرماندهى عبيد الله بن زياد، روبرو شدند و پس از سه روز نبرد سخت، سر انجام شكست خورده و سران قیام به جز «رفاعه»، به شهادت رسيدند. باقيمانده سپاه توابین به فرماندهى رفاعه بن شداد، در بازگشت به كوفه، به هواداران مختار پيوستند.

یزید از طرف مادر از قبیله «بنى کلب» بود که پیش از اسلام مسیحى بودند، تا زمان جوانى در این قبیله پرورش یافته و بعضى از استادان یزید از مسیحیان شام بوده اند. این که یزید، «اخطل» شاعر مسیحى را واداشت که انصار را هجو کند و نیز سپردن تربیت پسرش به استاد مسیحى، ریشه در همین تربیت مسیحى وى داشت. به گواهى تاریخ، خود یزید گرایش خود را نسبت به مسیحیت کتمان نمى کرد.