در آيه 177 سوره بقره، سخن از ريشه و اساس همه نيكی ها است و برای آن شش عنوان ايمان، انفاق، اقامه نماز، ادای زکات، وفای به عهد و صبر بیان فرموده است. اين تعبير نشان مى دهد كه وفاى به عهد از نظر اسلام و قرآن آنقدر اهميت دارد كه هم رديف ايمان به خدا، نماز و زكات است. مفهوم وفای به عهد در قرآن به صورت مطلق بيان شده، که شامل عهدهاى الهى و پيمان هاى مردمى می شود، خواه در برابر مسلمان يا غير مسلمان باشد يعنى مادامی كه آنان به عهد خود پايبند هستند، مسلمانان نيز بايد به پيمان خود وفادار باشند.

ابن قتيبه از سعد نقل مي کند: على(ع) در نيکى‏ هايمان با ما شريک بود ولى ما با او در نيکى‏ هايش شريک نبودیم و ما به نيکى مى ‏دانستيم که او سزاوارترين فرد نسبت به کار خلافت است. عامر ابن سعد ابی وقاص، از پدرش نقل می کنند: که در حضور معاويه، سه فضليت والاي علی(ع)، یعنی؛ حديث منزلت، مقام علي(ع) در جنگ خيبر و جان نبي بودن در ماجراي مباهله را برای معاویه بیان کرده است.