بسيارى از سران صوفيه با دانش های آموختنى به مخالفت برخاستند. مثلا «جنيد بغدادى» معتقد بود خواندن و نوشتن سبب پراكندگى انديشه صوفى است و «شيخ عطار» در شرح حال «بشر حافى» نوشته: هفت صندوق از كتب حديث داشت که همه را در زير خاك دفن كرد؛ و یا «احمد بن ابى الحوارى» بزرگ صوفيه كتب خود را به دريا ريخت. این در حالی است که ائمه(ع) تأكيدات زيادى درباره حفظ آثار روایی نموده اند مثلا: مرحوم مجلسى از پیامبر(ص) نقل مى كند: «كسى كه براى امت من 40 حديث حفظ كند خداوند در روز قيامت او را عالم بر مى انگيزد».

خوارزمى حنفى به سندش از ابن عباس نقل کرده که رسول خدا(ص) فرمود: «اگر درختان قلم، و دریاها مرکب و جن حساب گر و انسانها نویسنده شوند، نمى توانند فضایل على بن ابى طالب(ع) را شمارش نمایند». او همچنین از رسول خدا(ص) نقل کرده که فرمود: «همانا خداوند براى برادرم على(ع) فضایلى را قرار داده که از کثرت، به شماره در نمى آید».

یونس(ع) طبق بعضى از روایات، چهل سال تبلیغ کرد. اما قوم متعصب او در برابر دعوتش تسلیم نشدند. یونس(ع) از آنها مأیوس شد، و آنها را نفرین کرد. وقتی زمان عذاب الهی فرا رسید، یونس(ع) در حالى که خشمگین بود از میان آنها بیرون رفت و به طرف دریا فرار کرد و ماجرای سوار شدن بر کشتی و بر دریا افکنده شدنش و... پیش آمد. بدون شک یونس(ع) پیامبر، معصوم بود و هرگز مرتکب گناهى نشد، ولى بهتر این بود که باز هم تحمل به خرج مى داد، و تا آخرین لحظات قبل از نزول عذاب در میان قوم مى ماند، شاید بیدار مى شدند.
 

گاهی افراد جامعه با یک سلسله گرفتاری ها مواجه می شوند که برحسب ظاهر، امکان برطرف نمودن آنها از طریق اسباب عادی میسر نیست، یا بسیار مشکل است؛ در چنین مواردی توصیه شده که از اموری نظیر دعا و توسل کمک گرفته شود. آن گاه برای خود توسل نیز شیوه های مختلفی از جمله نوشتن عریضه بیان شده است. عریضه، کاغذی است که فرد حاجتمند آن را خطاب به خداوند ویا خطاب به معصومین(ع) ، می نویسد و آنها را واسطه قرار داده و برآورده شدن حاجت خود را از آنها می خواهد، و سپس در آب روان، دریا، چاه آب و... می اندازد.