برخی از فقهای شیعه مانند شهید اول، سید مرتضی و میرزای قمی و نیز چهره هایی از فقهای اهل سنت مانند غزالی و فخر رازی، ادعای اجماع علما را بر مشروعیت تقلید نموده اند. با این حال از آنجایی که به نظر می رسد مدرک اجماع کنندگان، آیات و روایات است، اعتبار این اجماع به سایر ادله تقلید بازمی گردد و این اجماع به اصطلاح اجماعی «مدرکی» بوده و نمی تواند در این مورد خاص، به عنوان دلیل مستقل در کنار دیگر منابع اجتهاد در نظر گرفته شود. ضمن اینکه در طول تاریخ، عده ای از علما و صاحب نظران به مخالفت با تقلید پرداخته اند.

به هر حال اگر تقلید از مجتهد امری نامشروع باشد، شخص مکلف برای تحصیل حکم شرعی راهی جز اجتهاد یا احتیاط ندارد. لازمه ضرورت یافتن اجتهاد برای همه مکلفین پدید آمدن عسر و حرج و اختلال در معیشت مردم‌ خواهد بود. چون اجتهاد مقدماتی دارد که فراگیری آنها بسیار دشوار‌ است‌ و انسان را از اشتغال به نیازهای دیگرش باز می دارد. از این رو بعضی از علما، اجتهاد مطلق ‌‌را‌ نـاممکن می دانند. حـال چگونه ممکن است شارع مقدس، همه امت را به دنبال‌ اجتهاد‌ و استنباط احکام بفرستد؟! احتیاط نیز امکان پذیر نیست، زیرا از لحاظ آشنایی با مبانی علمی، شناخت موارد احتیاط کمتر از درجه اجتهاد را نمی طلبد.

گاهی سوال می شود که چرا زن نمی تواند به مقام «مرجعیت» برسد؟ و آنان چه چیز از مردان کمتر دارند؟ در پاسخ به این سوال گفته می شود: اولاً: «مرجعیت» عامه مسلمین احتیاج به رفت و آمد و دید و بازدیدهایی دارد که با شاکله و شئونات زن سازگاری ندارد. ثانیاً: «مرجعیت» امانت است، اما «فقاهت» ملکه است، و زن می تواند به مقام «فقاهت» برسد و دارای این ملکه شود، اما به جهت مصالحی «مرجعیت» عموم به او واگذار نمی شود. زیرا «مرجعیت» امانتی سخت و خطیر است.

مؤلّف کتاب، "حاجی میرزا جانی کاشانی" از خاصّین "سیّد باب" بوده است. محتویات کتاب در تاریخ ظهور "باب" و وقایع هشت سال اول از تاریخ بابیّه است. از آنجائیکه این کتاب، در ایّام ریاست و نیابت "میرزا یحیی صبح ازل" نوشته شده و در موارد زیادی نیز به مقام وصایت و مرجعیت او به صراحت اشاره شده است، بهائی ها با این کتاب مخالف بوده و با چاپ و تکثیر آن کاملاً مخالف هستند. این کتاب یکی از کتب استدلالیّه بابیها می باشد که: روایات و احادیث را تأویل کرده و قضایای تاریخی را تحریف نموده است.

در قرن شانزدهم میلادی کشور آلمان شاهد اعتراض های گسترده مسیحیان به رهبری لوتر بود که اصلاح دینی نام گرفت و به سرعت به کشورهای دیگر سرایت کرد. لوتر پس از آن که به مقام اسقفی ایالت خود رسید، اندک اندک از معتقدات رسمی کلیسا روی برتافت. او عدالت را عطیه ای می دانست که خداوند به ایمان داران می بخشد و ما را به فیض عادل می گرداند، در مقابل فروش آمرزش نامه ها موضع گرفت و پس از آن با مرجعیت پاپ و فرمانروایی وی بر دنیای مسیحیت مخالفت کرد. لوتر رساله ی به نام نامه ی سرگشاده به اشراف مسیحی نوشت.

احمد الحسن مردی عادی از قبیله ای غیر سادات در جنوب عراق است که ادعاهای مختلفی چون فرزند، وصی و فرستاده امام زمان بودن ، امام سیزدهم و یمانی بودن را دارد. او مخالف شدید مرجعیت و روحانیت و حوزه های علمیه است و در این دشمنی حتی اقدام به شورش مسلحانه کرده است. استنادهای او به برخی احادیث در ادعاهایش کاملا غلط است. ادعاهایش با همدیگر تناقض دارد. وی هم اکنون متواری است ولی طرفدارانش می گویند غیبت کرده است!