حوادث وحشتناکی که در دوران معاویه صورت گرفت، مردم عراق را سخت تکان داد و آنها را از رخوت و سستى به در آورد و ماهیت اصلى حکومت اموى را تا حدى آشکار نمود. دوران صلح امام حسن(ع) دوران آمادگى و تمرین تدریجى امت براى جنگ با حکومت فاسد اموى به شمار مى‏ رفت. کم کم این آمادگى قوت گرفت و جنبش منظمى بر ضد حکومت اموى شکل گرفت که مبلغین و عوامل موثر آن، همان پیروان اندک و صمیمى امام حسن(ع) بودند که حضرت با تدبیر هوشمندانه خویش جان آنان را از گزند قشون معاویه حفظ کرده بود.

امام حسین(ع) به سبب اصالت خانوادگى، عظمت روحى و محبوبیّتش نزد رسول خدا(ص)، مورد محبّت و احترام خاصّ همه مسلمین قرار داشت. لکن در زمان معاویه و سپس یزید، بى حرمتى ها از سوى معاویه و عمّالش به ساحت مقدّس امیرمؤمنان(ع) و فرزندان آن حضرت آغاز شد. ترویج سبّ و لعن آنان به صورت علنى، زمینه ساز تعرض و بی حرمتی و فاجعه کربلا گردید و محبوب رسول خدا(ص) غریبانه به شهادت رسید و بانوان حرمش به اسارت رفتند.

امام سجاد(ع) و زینب کبرى(س) پیام انقلاب و شهادت سرخ آن حضرت و یارانش را با سخنان آتشین خود به اطلاع افکار عمومى مى رساندند و طبل رسوایى حکومت پلید اموى را به صدا در آوردند. آنان در این سفر، آثار چهل سال تبلیغات مسموم کننده را از بین برده و چهره کریه حکومت اموى را به خوبى معرفى کردند و افکار خفته مردم شام را بیدار و متوجه حقایق ساختند.