دليل اين دستورهاى ضد و نقيض اين بود كه عثمان در آغاز گمان مى كرد ماندن على(ع) در مدينه سبب تشويق مردم به عزل او و بيعت با آن حضرت به عنوان خلافت خواهد شد. سپس هنگامى كه حضرت از مدينه بيرون رفت، عثمان احساس كرد كسى جز على(ع) نمى تواند از او دفاع كند و سبب نجات او از دست شورشيان شود، لذا از آن حضرت تقاضاى بازگشت به مدينه را كرد. باز هنگامى كه خبرهايى به او رسيد كه مردم شعار بيعت با امام را سر داده اند، وحشت بر او مستولى شد و بار ديگر تقاضاى خروج آن حضرت را از مدينه كرد.

امام زمان(عج) در عصر غيبت كبری مكان خاصى ندارد و در جاهايي مانند «كوه رضوى»، «ذى طوى» و «سرداب مقدس» زندگي نمي كند. با اين وجود، علت ذكر نام كوه «رضوی» و «ذی طوی» در دعاي ندبه به جهت تقدس و تبرك اين دو مكان است و ثابت شده كه حضرت مهدي(عج) در اين دو مكان زياد تردد داشته است و شايد مقصود از «ذى طوى»، مكه مكرمه و «رضوى»، مدينه منوره باشد.