آیات 51 تا 55 سوره قصص، درباره ایمان آوردن گروهى از علماى «یهود» و «نصارى» و افراد پاکدل، به آیات قرآن و پیامبر اسلام(ص) نازل شده، و مقصود از این افراد ممکن است هفتاد کشیش مسیحی که از طرف نجاشی به مکه آمده بودند باشند؛ یا جمعی از نصارای نجران؛ یا نجاشی و یارانش؛ یا سلمان فارسی و جمعی از علمای یهود؛ و یا مسیحیان حبشی که همراه جعفر بن ابیطالب به مدینه آمدند و مسیحیان شامی باشند.

پیامبر(ص) جعفر بن ابیطالب را با گروهی به سوی نجاشی فرستاد تا او را دعوت به اسلام کند. در بازگشت، تعدادی از مردم حبشه همراه جعفرعازم مدینه شدند تا اسلام خود را بر پیامبر(ص) عرضه کنند. افرادی از اهل کتاب که ایمان نیاوده بودند، وقتی آیه «أُولئک یؤتون أجرهم مرّتین بما صبروا» را شنیدند، به مسلمانان گفتند: اگر کسی به کتاب ما و شما ایمان بیاورد دو ثواب دارد ولی کسی که به کتاب ما تنها ایمان داشته باشد یک ثواب دارد همانند پاداش شما، پس شما فضیلتی بر ما ندارید. آیات فوق نازل شد و به آنها پاسخ داد.

يهود و نصارا در بحث قبله و ديگر مسائل انتظار داشتند که همواره پيامبر(ص) از آنها تبعيت کند. آيه فوق نازل شد و آشکار نمود که اينها نه با تبعيت در قبله و نه با هيچ چيز ديگر از پيامبر(ص)راضى نخواهند شد، جز اين که آئين آنها را دربست بپذيرد و شان نزول آيه دوم در رابطه با اهل کتابي است که اسلام را پذيرفتند و به راستى مؤمن شدند.

«اسماء بنت عمیس» همسر «جعفر بن ابیطالب» وقتی شنید چیزى از آیات قرآن درباره زنان نازل نشده، خدمت پیامبر(ص) آمده عرض کرد: جنس زن گرفتار خسران و زیان است چرا که در قرآن فضیلتى درباره آنها نیامده است. آیه فوق نازل شد و به آنها اطمینان داد که زن و مرد در پیشگاه خدا از نظر قرب و منزلت یکسانند، مهم آن است که از نظر اعتقاد و عمل و اخلاق اسلامى واجد فضیلت باشند.