حرمت جنگ در ماه هاى حرام، در زمان انبياء پيشين هم بوده و اختصاص به اسلام ندارد. در دوران جاهلیت، عرب جاهلى با ماه هاى حرام و احكام آن بازى مى كردند و آن را جا به جا می کردند که قرآن از آن به «نسىء» تعبير كرده و می فرماید: «تأخير ماههاى حرام و جا به جا كردن آنها فقط، افزايشى در كفر است؛ يك سال، آن را حلال، و سال ديگر آن را حرام مى كنند».

امام علی(ع) در توصیف حاکم و عالم هواپرست می فرماید: «او کسى است که خداوند وى را به حال خود واگذارده است!». در واقع این فرد از راه راست منحرف گردیده.... لذا از دعوت به گمراهی خوشحال می شود و هم خودش از طریق هدایت پیشینیان (پیامبران و اوصیاء) گمراه شده و هم گمراه کننده کسانى است که در زندگى او یا پس از مرگش به او اقتدا مى کنند؛ او بار گناهان کسانى را که گمراه ساخته به دوش مى کشد و همواره در گرو گناهان خویش است.

هواپرستى سرچشمه غفلت از خدا و خلق خدا است و عامل بیگانگى از همه اصول اخلاقى است. انسان را در خویشتن فرو مى برد و از همه حقایق جهان دور مى سازد. یک انسان هواپرست جز به اشباع شهوات خویش نمى اندیشد و برای او آگاهى، گذشت، ایثار، فداکارى و معنویت مفهومى ندارد.