امام مجتبي(ع) مي فرمايد: «هرگز خود را با بدان و اهل دنيا نسنجيد وگرنه ضرر كرده‏ ايد» بلکه باید خود را با شهداي كربلا و ياران پاك امام حسین(ع) سنجید، همانها که با پیروی از امامشان اسطوره های آزادگی و بلند نظری را خلق کردند؛ راه باز است؛ فقط بايد همت را بلند داشت. امام علی(ع) در دعای كميل به ما می آموزد که از خدا بخواهيم ما را به حدي برساند كه بالاتر از آن حد كسي نيست: «وَ أَقْرَبِهِمْ مَنْزِلَةً مِنْكَ وَ أَخَصِّهِمْ زُلْفَةً لَدَيْك‏».

اين امر دلائل مختلفى دارد از جمله: 1. افراد، آگاهانه يا ناآگاه، آنچه را در دوستان خود مى بينند، حكايت مى كنند. 2. مشاهده بدى و زشتى و تكرار آن، از قبح آن مى كاهد و كم كم به صورت يك امر عادى در مى آيد. 3. معاشرت با بدان، حسّ بدبينى را در انسان، تشديد مى كند و اين بدبينى يكى از عوامل سقوط در پرتگاه گناه و فساد اخلاق است.

مطالعات پى گیر و مستمر، ارتباط مداوم با علماى صالح، تهذیب نفس، پرهیز از گناه، مخصوصاً غذاى حرام و یاد خدا از عوامل شرح صدر است.  برعکس، جهل، گناه، لجاجت، مراء، همنشینى با بدان، دنیاپرستى و هواپرستى باعث قساوت قلب مى شود، و این که قرآن در آیه 125 سوره «انعام» مى گوید: آن کس را که خدا بخواهد هدایت کند، شرح صدر مى دهد، یا اگر خدا بخواهد گمراه سازد، ضیق صدر مى دهد، این «خواستن» و «نخواستن» سرچشمه هاى آن از خود ما شروع مى شود و در روایات به برخی از این عوامل اشاره شده است.

برخی از آیات مثل «و یوم نحشر من کل أمة فوجا...» که به زنده شدن گروهى از تکذیب کنندگان قبل از قیامت تصریح کرده، همچنین وقوع رجعت در أمت های پیشین، و روایاتی که می گوید هر چه در امت هاى پیشین بوده، در این امت هم خواهد بود، و... به روشنی بازگشت حیات به دو گروه از نیکان و بدان پس از ظهور امام مهدى(ع) و پیش از قیامت را ثابت می کند.