«حزن» عبارت است از ناراحتى براى از دست دادن شخصى كه محبوب انسان است، يا از دست رفتن چيزى كه مطلوب او است؛ اما حزن متّقين از وعده هاى عذاب الهى است و اينكه نكند اين وعيدها گريبان گير آنها شود. همچنین آنها به خاطر فراق از محبوب خود اندوهناك اند. آنها با خواندن قرآن محزون شده و به ياد محبت هاى او افتاده و در فراق او مى نالند، اين حزن، حزن فقد محبوب است.

طبرى و ابن کثیر در کتب تاریخشان، ابن اثیر در «الکامل فی التاریخ»، و ابن ابى الحدید در «شرح نهج البلاغ»  روایت کرده اند: وقتى خبر قتل محمّد بن ابى بکر به عایشه رسید، شیون و ناله فراوان کرد و از آن پس در قنوت و پس از نماز معاویة بن حدیج و عمرو عاص را نفرین مى کرد.
 

خداوند رد قرآن می فرماید: «اما آنها که شقاوتمند شدند، در آتش دوزخ زفیر و شهیق دارند، و ناله و نعره و فریاد سر مى دهند». از این رو برخی از مفسرین و لغت شناسان گفته اند: زفير به معنى فريادی است كه با بيرون فرستادن نفس توام باشد، و شهيق ناله توام با فرو بردن نفس است.  لذا منظور از این دو صداى ناله و فریادی است که تمام وجود را پر مى کند، و نشانه نهایت ناراحتى و شدت عذاب دوزخیان است.

هرکس این سوره را بخواند خداوند عیوبش را روز قیامت مى پوشاند و ترس و وحشت او را به آرامش مبدل مى سازد، آتش دوزخ را نمى بیند و صداى ناله جهنم را نمى شنود و همنشین پیامبر(ص) خواهد بود.