خداوند رد قرآن می فرماید: «اما آنها که شقاوتمند شدند، در آتش دوزخ زفیر و شهیق دارند، و ناله و نعره و فریاد سر مى دهند». از این رو برخی از مفسرین و لغت شناسان گفته اند: زفير به معنى فريادی است كه با بيرون فرستادن نفس توام باشد، و شهيق ناله توام با فرو بردن نفس است. لذا منظور از این دو صداى ناله و فریادی است که تمام وجود را پر مى کند، و نشانه نهایت ناراحتى و شدت عذاب دوزخیان است.
برخی رفتار مردم باعث ناراحتی پیامبر می شد مانند: 1- وقتی پیامبر با زینب بنت جحش ازدواج کرد، به مردم ولیمه داد عده ای بعد از صرف غدا در خانه پیامبر بیهوده ماندند و به بحث و گفتگو نشستند. 2- برخی براى عاریت گرفتن اشیائى، نزد بعضى از زنان پیامبر مى آمدند. 3- برخی مخالفان به بهانه اینکه پیامبر با زنان بیوه ازدواج می کرد، گفتند: ماهم بعد از پیامبر با همسرانش ازدواج می کنیم آیات فوق نازل شد و نسبت به این امور تذکر داد.
« مرگ» از منظر قرآن، یک امر وجودى است، انتقالی است از جهانى به جهان دیگر، لذا قرآن از «مرگ» به «توفّى» تعبیر می کند، که به معنى دریافت روح از تن، به وسیله فرشتگان است. امام سجاد(ع) در این باره می فرماید: «مرگ براى مؤمن، مانند کندن لباس چرکین و پر حشرات است، و گشودن غل و زنجیرهاى سنگین، و تبدیل آن به فاخرترین لباس ها است». هم چنین امام حسین(ع) در روز عاشورا به اصحاب خود فرمودند: «شکیبائى کنید مرگ، تنها پلى است که شما را از ناراحتى ها و رنج ها به باغ هاى وسیع بهشت و نعمت هاى جاودان منتقل مى کند».
قال الصادق (عليه السلام)
من لم يأت قبر الحسين (عليه السلام) و هو يزعم انه لنا شيعة حتى يموت فليس هو لنا شيعة و ان کان من اهل الجنة فهو من ضيفان اهل الجنة
کسى که به زيارت قبر امام حسين نرود و خيال کند که شيعه ما است و با اين حال و خيال بميرد او شيعه ما نيست واگر هم از اهل بهشت باشد از ميهمانان اهل بهشت خواهد بود.
کامل الزيارات، ص 193