اگر «حَکَمین» به آيات مختلف «قرآن» كه مستقيماً در فضيلت امام علي(ع) نازل شده مى انديشيدند، آن وقت معاويه را بر حضرت علي(ع) مقدم نمي كردند: آيا كسي كه در ركوع، انگشتر به سائل بخشيد و آيه در شأنش نازل شد و كسى كه در جاى پيامبر(ص) خوابيد و جان خود را آماده نثار كردن در راه پيامبر(ص) كرد و آيه در حقّ او نازل شد و بهترين مخلوقات بعد از پيامبر اكرم(ص) كه آيه «خير البريّه» در شأن او نازل شد، كسي جز حضرت علي(ع) بود؟

امام علي(ع) در خطبه 177 «نهج البلاغه»، درباره ردّ كردن حكم «حَكَميّت» مي فرمايد: «نظر جمعیت شما بر این قرار گرفت که دو نفر را برای حکمیت انتخاب کنند و ما از این دو پیمان گرفتیم که براساس حکم قرآن عمل کنند؛ ولی آنها با اينكه آشكارا حقّ را مى ديدند منحرف شدند؛ چون جور و ستم، خواسته دل آنها بود، بنابراين هنگامى كه منحرف شدند و حكمى بر خلاف حكم خداوند صادر كردند ما مى توانيم به استناد دليل محكم براى خود تصميم بگيريم [و حكم آن ها را دور بيفكنيم]».

امام علی(ع) در بیان آثار و برکات «تقوا» می فرماید: «كسی كه تقوا پيشه كند، خداوند راهى براى رهايى از فتنه ها به رويش مى گشايد و در دل تاريكى ها نوری به او اعطا مى كند، او را در بهشت مخلد ساخته و در جايگاه والايى نزد خود جاى مى دهد، خداوند او را در آنچه دوست دارد و علاقه مند است [يعنى بهشت] براى هميشه مخلّد مى سازد و در جايگاه والايى نزد خود در سرايى كه آن را براى [خاصّان] خويش ساخته است جاى مى دهد، همان جايى كه سايه اش از عرش خداست و نور و روشناييش جمال اوست، زائرانش فرشتگان و يارانش پيامبران خدا هستند».