ابن ابی الحدید برترین بودن حضرت علی(ع) برای تصدّی خلافت را نه به عنوان مساله مورد توصیه و تصریح پیامبر(ص) بلکه به عنوان شایسته تر بودن در مقایسه با دیگران در نظر می گیرد و معتقد است آن حضرت حق خود را به خاطر مصلحتى بزرگ ترک کرده بود و جایز است در این موارد بگویند: کار به اهلش بازگشت...
اما در مقابل این توجیه ابن ابی الحدید باید گفت هیچ عبارتی بهتر از این کلام امام علی(ع)، متوقف بودن حق در نزد نااهلان را قبل از خلافت آن حضرت، به این روشنی نمی رساند.
 

این آیه  یا درباره اخنس بن شریق نازل شد که مرد منافقی بود و در برابر پیامبر(ص) اظهار دوستى مى کرد، ولى در باطن عدوات مى ورزید. یا درباره گروهى از مشرکان نازل شد که هنگامى که از برابر پیامبر(ص) مى گذشتند، سر خود را به زیر می افکندند تا پیامبر(ص) آنان را نبیند.