امام(ع) در برابر خداوند، از كسانى كه از شركت در جهاد سرباز مى زنند شکایت می کند و می فرماید: «خداوندا هر يك از بندگانت گفتار عادلانه و دور از ستم و اصلاح كننده ما را در امر دين و دنيا بشنود و پس از شنيدن، از يارى آيين تو سرباز زند، ما تو را ضدّ او به شهادت مى طلبيم، اى كسى كه بزرگ ترين شاهدانى! و تمام آنها را كه در زمين و آسمانهايت سكونت بخشيده اى، به عنوان گواه ضدّ او مى آوريم، ولى با اين حال مى دانيم كه ما را از يارى او بى نياز مى سازى و او را به گناهش كيفر خواهى داد».

امام علی(ع) در عباراتی کوتاه به تبیین جنبه هاى منفى ترک جهاد می پرداخته و می فرماید: «هر کس آن را از روى بى اعتنایى ترک گوید خداوند لباس ذلت بر تنش مى پوشاند»، هم چنین می فرماید: «بلا، از هر سو، او را احاطه مى کند»، زیرا چنین شخص یا جامعه اى به شهری بى دفایى مى ماند که حیوانات درنده از هر سو به آن هجوم مى آورند. سپس می فرماید: «چنین کسى گرفتار حقارت و پستى شده و عقل و فهم او تباه مى شود». سپس می فرماید: «به خاطر ضایع کردن جهاد، حق از او گرفته مى شود و چنین کسى به نابودى کشانده مى شود».

قرآن کریم درباره اشخاصى که به دلیل ترس از مرگ در جهاد شرکت نمى کردند می فرماید: «بعضی از مردم هنگامی که فرمان جهاد داده می شود، به جاى این که از خداى قادر بترسند از بشر ضعیف و ناتوان وحشت دارند، بلکه وحشتشان از چنین بشرى بیش از خدا است»، به چنین افرادى باید گفته شود: به فرض این که با ترک جهاد چند روزى آرام زندگى کنید، بالاخره این زندگى فانى و بى ارزش است؛ علاوه بر این  فرار از مرگ سودی ندارد، چون  هر کجا باشید مرگ به دنبالتان مى شتابد و بالاخره روزى شما را در کام خود فرو خواهد برد.