طبق  آیات قرآن (آیه 17 سوره رعد، آیه 62 سوره حج و...)، هر آنچه به غیر خدا دعوت کند باطل، توخالى، پر سر و صدا، آلوده، بى فایده و بى ثمر است و عمرى کوتاه دارد؛ امّا خداوند حقّ است و هر موجودى به هر اندازه با پروردگارش ارتباط برقرار کند کسب حقّانیّت مى کند و مفید، پرثمر، پاک، تمیز، زیبا، مایه حیات و آبادى است و عمرى طولانى و دراز دارد.

ظاهر آیه در باره«آب جارى» است که مایه حیات است، ولی باطن آیه، مربوط به وجود امام و علم و عدالت جهان گستر اوست، که آن نیز مایه حیات جامعه انسانى است. طبق روایات این آیه درباره  حضرت مهدى(ع) است که قیام به عدل الهى مى کند. آیه مبارکه بیان می دارد: اگر امام شما پنهان گردد، و ندانید کجاست؛ چه کسى براى شما امامى مى فرستد که اخبار آسمان ها و زمین و حلال و حرام خدا را براى شما شرح دهد؟

قرآن باران را دلیلی بر امکان معاد دانسته و می فرماید: «آیا به آبى که مى نوشید، اندیشیده اید؟ شما آن را از ابر نازل مى کنید؟ یا ما نازل مى کنیم؟». این آیات، وجدان انسان ها را در برابر یک سلسله سؤال ها قرار می دهد؛ آیا به آبى که مایه حیات شما است و پیوسته آن را مى نوشید، هرگز فکر کرده اید؟ تفکر در چرخه تولید باران و نقش آن در حیات بشر، معاد را برای انسان ثابت می کند. وقتی خداوند می تواند با خلق این وسیله ساده، زمین خشک و مرده را با آن احیا کند، قادر به احیای مردگان در قیامت هم خواهد بود.