امامت در اسماعیلیه به پنج درجه تقسیم شده است: 1- امام مقیم: امام مقیم مربى ناطق دور بعد است و عهده دار تربیت وى تا رسیدن به مقام ناطقیّت است. 2- امام اساس: جانشین هر پیامبر اولوالعزم به عنوان «اساس» آن دوره شناخته مى شود که از آن به وصى یا صامت نیز تعبیر شده است. 3- امام متم: هفتمین امام در هر دوره را امام متم گویند. او تمام کمالات و خصوصیات شش امام قبلى را دارا است. 4- امام مستقر: امامى که امامت در فرزندان او ادامه یابد و حامل نورالهى باشد. 5- امام مستودع: امامى که امامت در نسل او ادامه نیابد.

در تفکر اسماعیلى شش پیامبر اولوالعزم با کتاب و شریعت خاص آمده اند، که به آنان نطقاء(جمع ناطق) گویند. ششمین آنها پیامبر اسلام است. هر دوره هزار سال طول کشیده و از زمان رحلت پیامبر سابق تا ظهور پیامبر لاحق، جانشینان آنها به عنوان پیامبران صامت در پى شرح و رمزگشایى از باطن آن دین بوده اند. 

اخبار  و روایات متعدد، این مطلب را تأیید مى کند که پیامبران الهى 124 هزار نفر بودند، البته عدد پیامبرانى که نام آنها صریحاً در قرآن آمده است فقط 26 نفر است. ولى پیامبران دیگرى نیز هستند که در قرآن اشاراتى به آنها شده، بى آن که صریحاً نام آنها بیان شود، مانند: اشموئیل، ارمیا و...