وهابى ها به منظور ساکت کردن مسلمین و قرار دادن سرپوش شرعى بر اعمال قبیح و ننگین خود، قاضى القضات نجد و تعدادی از علمای بزرگ اهل سنت را از مکه به مدینه آوردند و از آنها سوالى را درباره بناى بر قبور پرسیده و از ایشان جواب خواستند. بدیهى بود که بعد از کشتار فراوان به دست وهابى ها و قلع و قمع و غارت اموال و ایجاد محیط رعب و وحشت، علماى ضعیف النفس جواب این سئوال را طورى بدهند که وهابى ها را راضى کند.

اگر منظور از اجماع این باشد که علما در کتب فقهى و روایى همگى چنین فتوایى داده اند چنین چیزى ادعایى بیش نیست. چرا که پاره اى از علماى اهل تسنن بر خلاف آن نظر داده اند. اما اگر منظور، سیره عملى مسلمین بر عدم بناى بر قبور باشد، باید گفت: سیره مسلمین تا زمان عبدالوهاب و اقدام به انهدام قبور و قتل و غارت در حجاز و نجد و عراق و سایر سرزمین هاى اسلامى، بر خلاف این رویه بوده است. قبل از اسلام نیز بر قبور انبیا و صلحا سایبان و بنا قرار داشته، مانند: قبور حضرت ابراهیم، اسحاق، یعقوب، یوسف(ع).

فعالیت های رسول اکرم(ص) برای بزرگان کافر و ظالم قریش خطر ساز بود؛ به همین دلیل تصمیم گرفتند، پیامبر(ص) را از سر راه خود بردارند، برای این کار تصمیم گرفتند از هر قبیله یک نفر انتخاب کنند و شبانه رسول الله(ص) را به قتل برسانند اما خداوند نقشه آنان را نقش بر آب کرد و پیامبر(ص) را نجات داد و ایشان به مدینه هجرت کردند.

در نیمه اول قرن دوازدهم محمّد بن عبدالوهاب به بازسازى افکار ابن تیمیه پرداخت. وی با همکاری حاکمان حجاز و سیطره بر مکه مکرّمه و مدینه منوّره و توانایى عظیم مالى و پیوند با قدرت هاى بزرگ استعمارى توانست افکار و عقاید خود را که باعث جدایی مسلمانان از یکدیگر می شود پیاده کند.