کسى که سوره انشقاق را بخواند، خداوند او را از این که در قیامت نامه اعمالش به پشت سرش داده شود، در امان مى دارد؛ و اگر دو سوره انفطار و انشقاق را بخواند و در نماز فریضه و نافله برابر چشمش قرار دهد، خداوند او را به خواسته هایش مى رساند، چیزى میان او و خدا حائل نمى شود و خداوند به او نظر لطف دارد تا از حساب مردم فارغ شود.

بحث اصلی سوره انشقاق «معاد» است؛ در آغاز به حوادث هولناک پایان جهان و شروع قیامت اشاره مى کند؛ و نیز به مسأله رستاخیز و حساب اعمال می پردازد؛ در ادامه به آنچه موجب عذاب می شود پرداخته؛ سپس بعد از ذکر سوگندهائى به مراحل سیر انسان در دنیا و آخرت اشاره مى کند؛ در پایان هم سخن از اعمال نیک و بد و کیفر و پاداش آنها است.

در هیئت قدیم که بر محور عقیده «بطلمیوس» و افلاک نه گانه پوست پیازى اش، دور مى زد، «شق القمر» محال بود؛ چرا که موجب شکافته شدن، و سپس التیام در افلاک بود. اما بر اساس هیئت جدید، که ثابت شده کراراً در دستگاه منظومه شمسى و سایر کرات آسمانى، انشقاق ها و انفجارهائى روى می دهد و پیدایش منظومه شمسی و آستروئیدها و شهاب ها نمونه ای از آنها است، شق القمر نیز امر محالی نیست.

امیر مؤمنان على(ع) در تفسیر آیه «إِذَا السَّماءُ انْشَقَّتْ» مى فرمایند: «آسمان ها از کهکشان جدا مى شود»، بزرگان این حدیث را از معجزات علمى محسوب مى کنند، زیرا دانشمندان فلکى امروز با مشاهدات نجومى خود به وسیله تلسکوپ هاى عظیم و نیرومند، توانسته اند ثابت کنند عالم مجموعه اى از کهکشان هاست.