نيروى غضب، يك نيروى مفيد و مهم دفاعى است كه براى بقاى حيات انسان ضرورت دارد، مشروط بر اين كه در جاى خود به كار گرفته شود. هنگامى كه انسان خشمگين مى شود، گاه قدرتش چندين برابر زمان عادى مى شود و می تواند از جان، مال يا منافع ديگرش حداكثر دفاع را داشته باشد. علاوه بر این خشم می تواند بعد الهی و مقدس پیدا کند، مانند: خشم حضرت موسى(ع) هنگام مشاهده «گوساله سامری»، که موجب شد «بنی اسرائیل» متوجه گناه بزرگ خود شوند؛ یا غضب امام على(ع) در برابر ظلم یک مسلمان به همسرش، که باعث توبه او شد.

طبق آیه 143 سوره اعراف، خداوند بر کوه تجلی یافت و پرتوى از مخلوقات خود را ظاهر ساخت. اما حقیقت آن برای ما معلوم نیست. آنچه مهم است درس گرفتن از این واقعه است. گویا خدا دو چیز را به موسی و بنی اسرائیل نشان داد: یکی این که آنها قادر به دیدن یک پدیده کوچک از خلقت نیستند. دوم این که وقتی این آیه الهی قابل مشاهده نیست خدا هم قابل دیدن نیست. احتمال دارد که حضرت موسی تقاضای مشاهده باطنی از خدا کرد که رسیدن به چنین مقامی در دنیا ممکن نیست. اما این احتمال برخلاف ظاهر آیه و روایات است.

حضرت موسى(ع) هنگام بازگشت از کوه طور، خشم شدید خود را آشکار ساخت و دست به بالاترین عکس العمل ها زد به این دلیل که افکار تخدیرشده بنى اسرائیل را به هم بریزد و انقلابى در آن جامعه منحرف شده از حق، ایجاد کند، در غیر این صورت بازگشت آنها به آسانى ممکن  نبود. زیرا آنها یک ملت نادان، لجوج و متعصب بودند که  اگر میانشان نغمه مخالفى سر داده می شد، برچیدن آثار شوم آن به این آسانى ممکن  نبود.