«شاكِر» و «شَكُور» از ماده «شُكر» به معنى اعتراف به نعمت به عنوان بزرگداشتِ بخشنده نعمت است. این واژه در مورد خداوند چند معني دارد: كسى كه طاعتِ كم را مى پذيرد و ثوابِ بسيار مى دهد يا نعمتِ فراوان مى بخشد که در حقيقت به معني جزا و پاداش عمل است، امّا نه به مقدار عمل. در واقع اين وصف الهى، توجه به حق شناسى خداوند است كه در برابر كمترين عملِ صالح، بزرگترين پاداش را مى دهد، و می گوید ما باید با الگو گرفتن از خداوند در مقام پاداش و جبران هرگز مقيد به مساوات و برابرى نباشيم.

خداوند «شکر» را مقرون به ذکر خود نموده و فرموده است: «فَاذْکُرُونِى اَذْکُرْکُمْ وَ اشْکُرُوا لِی وَ لَاتَکْفُرُونِ». شکر موجب فراوانی نعمت می شود و خداوند خود را شاکر معرفی نموده و از بهشتیان نیز با صفت شکر یاد می کند. در روایت است که پیامبر(ص) از شب تا به صبح مشغول عبادت و گریه بود و می فرمود: «آیا نباید بنده شکرگزارى باشم!؟». ایشان بخاطر شکر الهی آن قدر نماز خواند که پاهایش ورم کرد و صورتش زرد شد.

خداوند در قرآن به پنج صفت مهم حضرت ابراهیم (ع) تصریح کرده است: امت بودن(به معنی مبالغه در شخصیت والا یا به معنی مقتدای مردم و...)، بنده مطیع خدا بودن، گام برداشتن در خط مستقیمِ حق، از مشرکان نبودن و شاکر نعمت های خدا بودن. نتیجه این صفات این شد که خدا او را برای نبوت برگزید و به راه راست هدایت کرد و در دنیا به او حسنه داد و در آخرت از صالحان بود و مکتبش را هم برای همه امتها خصوصا اسلام الهام بخش گردانید.

1- حتى انبیاء بزرگ با سخت ترین آزمایش ها آزموده مى شوند. 2- در امواج حوادث، نباید نومید گشت. 3- وجود سختی ها در زندگى یک ضرورت است، برای شکوفا شدن استعدادها و تکامل انسان. 4- این ماجرا درس شکیبائى به مؤمنان است. 5- در سختی ها میزان صداقت و دوستى اطرافیان محک زده می شود. 6- دوستان خدا در بلا و نعمت، بیمارى و عافیت و فقر و غنا به یاد اویند. 7- نه از دست رفتن دارایی ها و روى آوردن مصائب، دلیل بى لطفى خداوند است و نه داشتن امکانات مادى دلیل بر دورى از ساحت قرب پروردگار.