آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

بدلیل آيات 101 سوره «كهف» و 36 سوره «زخرف»، ذكر خدا به معناي جامع آن هم معقول است و هم موهوم و هم متخيل و هم محسوس و در نشئه حسّ، هم ديدني است و هم شنيدني.

ذكر خدا به معناي جامع آن هم معقول است و هم موهوم و هم متخيل و هم محسوس و در نشئه حسّ، هم ديدني است و هم شنيدني؛ بدلیل آياتي از قبيل: «الَّذينَ کانَتْ أَعْيُنُهُمْ في‏ غِطاءٍ عَنْ ذِکْري»(1)؛ (همانها كه پرده ‏اى چشمانشان را از ياد من پوشانده بود و قدرت شنوايى نداشتند)، «وَ مَنْ يَعْشُ عَنْ ذِکْرِ الرَّحْمنِ»(2)؛ (و هر كس از ياد خدا روى ‏گردان شود شيطان را به سراغ او مي فرستيم پس همواره قرين اوست!) كه شامل حسّ ظاهر و باطن مي شود و بدون تصرف و حمل بر مجاز مي ‏تواند معقول و مقبول باشد.(3)