امام علی(ع) درباره پیامد منفی شکایت از «مصیبت ها» می فرماید: «آنكس كه از مصيبتى كه به او رسيده شكايت كند از پروردگارش شكايت كرده است». در واقع حوادثِ تلخ گاه به شكل ضرر و زيان و گاه به صورت مصيبت خودنمايى مى كنند، لذا انسانی كه ايمان و توحيدش كامل است مى داند در اين مصائب نيز حكمت ها و رحمت هايى است، به همين دليل زبان به شكايت نمى گشايد.

پیغمبر اکرم(ص) دو فرزند پسر داشت که هر دو در«مکّه» از دنیا رفتند. این موضوع زبان بدخواهان «قریش» را گشود و آنها پیامبر(ص) را «ابتر»؛ (بلا عقب) خطاب کردند. این سوره نازل شد و به طرز اعجازآمیزى به آنها خبر داد که: دشمنان او ابتر خواهند بود و برنامه اسلام هرگز قطع نخواهد شد. بشارتى که از یکسو، ضربه اى بود بر امیدهاى دشمنان اسلام و از سوى دیگر، تسلّى خاطرى بود به رسول اللّه(ص) که بعد از شنیدن این لقب زشت و توطئه دشمنان، قلب پاکش غمگین و مکدر شده بود.

خداى متعال در آیات بسیارى به دلدارى پیامبر(ص) مى پرداخت؛ گاه با بیان این که رفتار با پیامبران پیشین نیز چنین بوده است و گاه با عنوان این که وظیفه تو هدایت و ابلاغ رسالت است و گاه با بیان اینکه  تأخیر در عقاب آنها برای اتمام حجت است، و اینکه این آیات از ناحیه خداست، پس نباید هیچ گونه نگرانى درباره آن به خود راه دهد.

سوره نوح، تسلی خاطری برای پیامبر(ص) و مؤمنان است؛ چرا که سرگذشت نوح(ع) را بیان مى کند که چگونه از طریق استدلال منطقى توأم با محبت و دلسوزى کامل، تبلیغ کرد و هرگز در طریق دعوت به سوى خدا خسته نشد و هم تشویق  کرد و هم انذار. آیات آخر این سوره، هشدارى است براى مشرکان لجوج.