«قَيُّوم» صيغه مبالغه از ماده «قيام» است و قيام به معنى ايستادن، يا تصميم‌ گيرى است. كاربرد اين واژه در مورد خداوند به معنى این است كه اهتمام زیادی به امور مربوط به مخلوقات و ارزاق و عمر و حيات و مرگ آنها دارد و آنچه مورد نياز آنها است در اختيارشان قرار مى دهد. بعضى نيز آن را به معنى قائم بالذات و مقوّم موجودات ديگر تفسير كرده اند كه با معنى قبل تفاوتى ندارد.

امام علي(ع) در بیان آثار سوء «اختلاف» می فرماید: «اختلاف، تصميم گيرى و تدبير را نابود مى كند»، در واقع اختلاف مانعی در برابر تصميم گیری و تدبير صحیح است و آن را بر هم می زند؛ زیرا انجام هر كار مهمى احتياج به انديشه، تدبير و تصميم گيرى صحيح دارد و اين كار نیز تنها در فضايى به دور از اختلاف امکان پذیر است. در داستان جنگ صفين، امام(ع) و برخی از دوستان آگاه اصرار داشتند كه جنگ را تا پيروزى ادامه دهند؛ اما مخالفت افراد جاهل، اين تصميم را بر هم زد و مسلمانان را با عواقب بسيار دردناكی مواجه ساخت.

مدير نبايد ترديد، احتياط بيش از حد، وسواس، امروز و فردا كردن، ترس و دستپاچگى داشته باشد. خلاصه، آنچه نشانه عدم اعتماد به نفس است، مهمترين مانع اتّخاذ تصميم مؤثّر براى كارهاست؛ زيرا هيچ كارى را با يقين صد در صد به موفقّيت نمى توان شروع كرد. او بايد «احتياط» را با «شجاعت» و «دقّت» را با «جسارت» بياميزد، و مسائل قابل پيش بينى را سهم دقّت و مسائل غير منتظره را سهم جسارت قرار دهند.