«قَيُّوم» صيغه مبالغه از ماده «قيام» است و قيام به معنى ايستادن، يا تصميم‌ گيرى است. كاربرد اين واژه در مورد خداوند به معنى این است كه اهتمام زیادی به امور مربوط به مخلوقات و ارزاق و عمر و حيات و مرگ آنها دارد و آنچه مورد نياز آنها است در اختيارشان قرار مى دهد. بعضى نيز آن را به معنى قائم بالذات و مقوّم موجودات ديگر تفسير كرده اند كه با معنى قبل تفاوتى ندارد.

منظور از صفات «جمال» صفاتى است که براى خداوند ثابت است، مانند علم و قدرت و ازلیّت و ابدیّت و لذا آن را صفات «ثبوتیه» نیز مى نامند. منظور از صفات «جلال» صفاتى است که از خدا نفى مى شود، مانند جهل و عجز و جسمانیت و مانند آن،  لذا آن را صفات «سلبیه» نیز مى نامند.

حیات نسبت به انسان و دیگر موجودات وقتی گفته می شود که دارای رشد و تغذیه و... باشد. اما حیات در مورد خدا به معنای وسیعش یعنی علم و قدرت بی پایان است. هم چنین قیوم از ماده قیام، به وجودى گفته مى شود که قیام او به ذات او است، و قیام همه موجودات به او مى باشد و تدبیر آنها به دست اوست، لذا قیام به معنی ایستادن درباره خدا که از صفات جسمانی منزه است مفهمی ندارد.