آيه 19 سوره «توبه» مي‌فرمايد: «آيا آب دادن به حاجيان و آباد ساختن مسجدالحرام را همانند عمل كسى قرار داديد كه به خدا و روز بازپسين ايمان آورده و در راه او جهاد كرده است؟ ...». شأن نزول این آيه در مورد «عباس» و «شيبه» بود كه بر يكديگر تفاخر مى كردند و از على(ع) تقاضای داوری کردند، ایشان فرمود: «افتخار من اين است كه اولین ایمان آورنده به پيامبر و مجاهد در راه خدا هستم». لذا برای داوری نزد پيامبر(ص) رفتند که آيه بالا نازل شد.

ابن ابى العوجاء، و ابوشاكر ديصانى، و عبدالملك بصرى، و ابن مقفع از ملحدان و افراد بى ايمان كنار خانه كعبه جمع شده و اعمال حاجيان را مسخره کرده و بر قرآن طعنه مى زدند. ابن ابى العوجاء گفت: بياييد هر كدام از ما يك چهارم قرآن را نقض كنيم و ميعاد ما سال آينده در همين جا خواهد بود در حالى كه تمام قرآن را نقض كرده ايم... آنها بر اين مسأله توافق و پراكنده شدند. سال آينده، همان روز در كنار خانه كعبه اجتماع كردند، امّا هرکدام از ناتوانی خود در نقض قرآن و حیرت خود در فصاحت و بلاغت و مضامین عالی قرآن گفتند.

منظور ازعادیات در این آیه، اسبان مجاهدان است که با سرعت به سوى میدان جهاد پیش مى روند، یا شتران حاجیان است که در فریضه حج در میان مواقف و اماکن مقدس به سرعت حرکت مى کنند.

هر کس سوره عادیات را تلاوت کند، به عدد هر یک از حاجیانى که [شب عید قربان] در «مزدلفه» توقف مى کنند و در آنجا حضور دارند، ده حسنه به او داده مى شود؛ و هر کس بر تلاوت آن مداومت کند، خداوند روز قیامت او را با امیرمؤمنان(ع) مبعوث مى کند، و در جمع او و میان دوستان او خواهد بود؛ و طبق روایات سوره «و العادیات» معادل نصف قرآن است.