امام علي(ع) در برابر نامه بی ادبانه معاویه مبنی بر این که اهل شام بیعت حضرت را نپذیرفتند و بنابراين اين بيعت رسميت ندارد، چنين پاسخ دادند: «بيعت خلافت يك بار بيشتر نيست نه تجديد نظر در آن راه دارد نه اختيار فسخ، بنابراين آن كس كه از بيعت خارج شود [بر آراى مهاجران و انصار] طعنه زده و به مخالفت برخاسته [و آن را بى اعتبار شمرده] و آن كس كه درباره آن ترديد به خود راه دهد منافق است». در واقع تأكيد امام(ع) بر اين نكته است كه چگونه معاويه رأى مهاجرين و انصار را درباره خلفاى پيشين مى پذيرد؛ اما نسبت به بيعت من كه بسيار گسترده تر و وسيع تر از آنان بوده ترديد به خود راه مى دهد و عدم تسليم اهل شام را مطرح مى كند؟

فخر رازى مى گوید: ما از شناخت معصوم عاجزیم و آیه59 سوره نساء دلالت بر لزوم پیروى از اولى الامر به طور مطلق دارد، مقصود از اولى الامر همان اهل حلّ و عقد از بزرگان امت است... . پاسخ: با وجودى که هیچ یک از افراد اهل حلّ و عقد از عصمت برخوردار نیستند چگونه مى تواند اجتماع آراى آنان از عصمت برخوردار شود. از طرفی عصمت که امری واقعی است، صفت مجموع آنها که امری اعتباری است واقع نمی شود. با وجود شواهد تاریخی مبنی بر اشتباه برخی اجماع های آنها نمی توان گفت سنت خدا بر عصمت آنها می باشد.
 

فقها و متکلمان اهل سنّت یکى از اسبابِ مشروعیت بخشیدن به حکومت را بیعت عموم مردم، یا بیعت اهل حلّ و عقد مى دانند و معتقدند که خلافت و زعامت با اینگونه بیعت مشروع مى گردد.