از جمع بين آياتی که ولایت را منحصر به خداوند می دانند و آياتی که دیگران را همراه با خداوند دارای ولایت می دانند استفاده مى شود كه «ولايت» در اصل براى خداوند متعال است و ديگران به جهت قرب به خدا و با اذن او از اين مقام بهره مند مى شوند.

از منظر مفسرین دو واژه «ظلم» و «هضم» با یکدیگر تفاوت دارند. خداوند در وصف مومنان می فرماید: «آنها نه از ظلم مى ترسند و نه از نقصان حقشان». برخي از مفسرين گفته اند: ظلم يعني آنها در دادگاه عدل الهي هرگز بيم ندارند كه ستمى بر آنها شود و به خاطر گناه نكرده مؤاخذه شوند. هضم يعني آنان از نقصان ثوابشان وحشتى ندارند؛ چراكه پاداش آنها بى كم و كاست داده مى شود. هم چنین گفته اند: ظلم یعنی از نابودي كل حسناتشان بيم ندارند، و هضم يعني از نقصان مقدار كمى از حسنات خود نيز وحشت ندارند؛ زيرا حساب الهى دقيق است.

این سوره با حروف مقطعه شروع و سپس از عظمت مقام قرآن و تسلى خاطر پیامبر(ص) در برابر مشرکان و بعضى از نشانه هاى توحید و صفات خدا سخن مى گوید. سپس فرازهائى از سرگذشت هفت پیامبر بزرگ و مبارزات آنها و لجاجت هاى قوم آنان را بازگو مى کند. و در آخر با بیان عظمت قرآن و چگونگی تکذیب مشرکان و دستوراتى که به پیامبر(ص) در زمینه روش دعوت و چگونگى برخورد با مؤمنان مى دهد و بشارت به مؤمنان صالح و تهدید شدید ستمگران به پایان مى رسد.

امام علی(ع) در خطبه 85 نهج البلاغه در توصیف «بهشت» مى فرمايد: «در بهشت درجاتى است كه يكى برتر از ديگرى و منزلگاه هايى است كه با هم متفاوت است و براى هر يك از بهشتيان درجاتى است، به خاطر اعمالى كه انجام داده اند. نعمت هاى بهشتى جاويدان است و هرگز قطع نمى شود، ساكنانش از آن كوچ نمى كنند [يعنى هم نعمت هايش جاويدان است و هم سكونت ساكنانش]. آنان هرگز پير نمى شوند و گرفتار شدائد نمى گردند». در مجموع محيطى است مملوّ از نور و بركت و خالى از هرگونه مشكلات و نكبت.