«معجزه» هر چه كه باشد امكان ندارد كه به «محال عقلى» تعلّق بگيرد. به عبارت ديگر: معجزات در عين اينكه برخلاف جريان عادى طبيعت است (و به همين جهت آن را خرق عادت مى نامند) بايد امر ممكنى باشد تا عقل بتواند آن را بپذيرد.

اقامه معجزه از سوی انبیاء،‏ به معناى انجام يك محال عقلى‏ نيست زيرا محال عقلى به حكم عقل غير ممكن است. مثل اين كه پيامبرى بخواهد در آن واحد چيزى موجود باشد و موجود نباشد و يا صخره عظيمى را در پوست يك تخم مرغ جا دهد بى آن كه صخره كوچك شود يا تخم مرغ بزرگ گردد. بنابراين محالات عقلى نه در بحث اعجاز و نه در هيچ بحث ديگرى قابل طرح نيست.
آنچه قابل طرح است، محال عادى مى باشد و معجزه فقط خرق يك‏ محال عادى‏ است. يعنى طبق روال معمولى قانون علت و معلول چنين چيزى با اسباب و شرايط معمولى و با نيروى انسانى قابل تحقق نمى باشد ولى هيچ مانعى ندارد كه با نيروى الهى و علّت فوق طبیعی یا علّت ناشناخته طبیعی حاصل گردد.

مسئله امامت در سنين كودكى از نظر عقلی «محال ذاتى» يا «محال وقوعى» نيست؛ زيرا خداوند متعال قادر است تمام شرايط رسالت و امامت را در كودك قرار دهد. البته این قضیه مانند معجزه است که طبق قوانین شناخته شده طبیعت محال به نظر می آید؛ لکن نبوت حضرت يحيى(ع) و عيسى(ع) بهترين شاهد صدق بر اين مدعا است.

درست است كه وجود امام لطف است؛ اما در هر زمان بيش از يك امام نبايد باشد؛ چون امام حق سلطه داشته و مى تواند اعمال تصرف كند و اين با فرض تعدد منجر به فساد عالم خواهد شد. علاوه بر اینکه وجود امام لطف خداوند است و در تحقق این لطف احتياج به افراد متعدد در هر منطقه نيست؛ بلکه آنچه در هر منطقه به آن نياز است وجود عالم به دين است.