کتاب «صحیح مسلم» یکى از صحاح سته معروف اهل سنت و از مهم ترین منابع حدیثى آنان در زمینه عقاید، فقه، تفسیرقرآن، و تاریخ صدر اسلام مى باشد که توسط ابوالحسین مسلم بن حجاج قشیرى نیشابورى (206 - 261 ق) معروف به مسلم نیشابورى نگاشته شده است. نام اصلى این کتاب، «الجامع الصحیح» یا «الصحیح الجامع» است. نویسنده کتاب، شاگرد بخارى بوده و علاوه بر این، از اساتید بخارى نیز بهره برده است. در بین علماى اهل سنت اختلاف پدید آمده که «آیا صحیح مسلم معتبرتر است، یا صحیح بخارى؟» عده فراوانى بر این نظر هستند که بعد از قرآن مجید کتابى صحیح تر از کتاب صحیح مسلم نوشته نشده است. اما على رغم این اختلاف، بسیارى از علماى اهل سنت در مورد صحت کامل همه احادیث هر دو کتاب اتفاق نظر دارند. اهمیت کتاب مسلم براى اهل سنت چنان زیاد است که مى گویند، همه احادیث آن بدون استثناء، صحیح و مورد قبول است. در علت این همه اعتبارى که براى آن قائلند نیز گفته شده که ابوزرعه رازى به هنگام عرضه کتاب مسلم توسط خود مسلم به وى، روایات ضعیف آن را علامت زده و توسط مسلم حذف شده است و بنابراین، هیچ حدیث ضعیف و نادرستى در آن یافت نمى شود! از طرفى، ضعف هایى در کتاب بخارى وجود دارد که این کتاب فاقد آن نقاط ضعف بوده و از حسن ترتیب ویژه اى در تنظیم و نقل احادیث برخوردار است که سایر کتاب هاى حدیثى از چنین ترتیبى بى بهره اند.

عبادت، تفسیر قرآن و تربیت شاگردانی مانند عبدالله بن عباس به عنوان سرآمدترین مفسر قرآن در میان اصحاب، پاسخگویی به سؤالات مسیحیان و یهودیان و دفع خطر شبهات آنان از جامعه اسلامی، بیان احکام شرعی پدیده های نوظهور، تلاش برای تأمین زندگی نیازمندان و بی نوایان، مشورت دادن به خلفای وقت برای رفع کردن مشکلات سیاسی روز، از جمله فعالیت های امام علی(ع) در دوران خلفا می باشد.

تفسیر قرآن به معنى واقعى، از زمان خود پیامبر(ص) و به هنگام نزول نخستین آیات بر قلب پاکش آغاز گشت؛ ولى به صورت یک «علم مدون»، از زمان على(ع) شروع شد و بزرگان این علم، سلسله اسانید خود را به او که باب مدینه علم پیامبر(ص) بود مى رسانند.