برخی گناهکاران و غیر مسلمانان، مستضعفان قاصری هستند که عدم اجابت دعای شان می تواند تأثیرات مخربی داشته باشد و شعله ضعیف معنویت را در دل های شان خاموش کند. اما دعای معاندان مقصر که با علم به مسیر حق باز هم راه باطل را می پیمایند به هیچ وجه مورد پذیرش قرار نمی گیرد. البته باید به این نکته نیز توجه داشت که منظور از استجابت دعا در آن احادیث، دعایی است که شخص غیر مسلمان در حق یک مسلمان می کند نه اینکه دعایش برای خودش مستجاب باشد.

عدّه اى از علماى اهل سنّت به ناصبى و معاند بودن ابن تیمیه نسبت به اهل بیت (ع) اعتراف کرده اند. مثلا: ابن حجرعسقلانی، ابن حجر هیثمى، علامه زاهد کوثرى، شیخ عبدالله غمارى، حسن بن على سقّاف، علامه شیخ کمال الحوت، شیخ عبدالله حبشى، سلیمان بن صالح خراشى از قول شیخ حسن، ناصر الدین البانى (محدّث وهّابى) و بسیاری دیگر.

خداوند در ارتباط با عذاب استدراج می فرماید: «ما آنها را به زودى از آنجا که نمى دانند تدریجاً به سوى عذاب پیش مى بریم، به آنها مهلت مى دهم، و در عذابشان عجله نمی کنم، چرا که نقشه هاى من محکم و عذاب من شدید است». بر این اساس، گاه خداوند براى مجازات بندگان معاند و لجوج، در مقابل گناهانى که انجام مى دهند، نعمت مى بخشد، اما آنان تصور مى کنند، این لطف الهى است که به خاطر شایستگى، شامل حالشان شده!  اما ناگهان خداوند آنها را از ناز و نعمت به کام عذاب فرو مى فرستد و این دردناکترین شکل عذاب است.