این کتاب از کتاب‌های معتبر اهل سنت در زمینه نسب شناسى است که توسط ابو محمد على بن احمد بن سعید بن حزم اندلسى (384ـ456ق) تالیف شده است. این کتاب  یکى از جامع ترین منابع نسب شناسى به شمار مى رود و با رعایت اختصار و دقت کامل تدوین شده و یکى از جامع ترین منابع نسب شناسى به شمار مى رود. ابن حزم نسب همه فرزندان ابوطالب و ذریّه رسول اکرم (ص) را با دقت کامل تبیین کرده و با احترام از آنها یاد کرده است. به طورى که لقب امیرالمومنین را فقط براى حضرت على و امام حسن (ع) به کار برده است. او فرزندان و اعقاب امام حسن و امام حسین(ع) را کاملا ذکر کرده و جریان شهادت فرزندان امام حسین(ع) رابه طور اجمال بیان کرده است؛ اما به فرزند امام حسن عسکرى(ع) که مى رسد منکر وجود امام عصر ارواحنا فداه شده و همه نقل هاى معتبر اهل سنت را نادیده گرفته است.
 

«انّما» در ابتدای آیه دلالت بر حصر دارد؛ يعني موهبتى كه در اين آيه آمده ويژه خاندان پيامبر(ص) است نه ديگران. بنابراین مراد از اراده الهي، «اراده تكوينى» است نه «اراده تشريعى»؛ زيرا اراده تشريعى، به معنى مكلف ساختن آنها به حفظ پاكى خويش است و مى دانيم اين تكليف منحصر به خاندان پيامبر(ص) نيست؛ بلکه همه مسلمانان مكلف و موظف اند كه خود را پاك نگهدارند.

در تفسیر این آیه امام باقر(ع) می فرمایند: بندگان صالحى را که خداوند در این آیه به عنوان وارثان زمین یاد مى کند، یاران مهدى(عج) در آخر الزمان هستند. البته مفهوم این روایات، انحصار نیست، بلکه بیان یک مصداق عالى و آشکار است.

امام علی(ع) در خطبه 4 به نعمت هایی که در سایه اسلام نصیب مسلمانان ـ مخصوصاً مسلمانان آغاز اسلام ـ شد اشاره کرده و با سه تشبیه زیبا این مطلب را چنین توضیح مى دهد: «به وسیله ما در تاریکی هاى جهل و گمراهى و جاهلیّت هدایت یافتید و به کمک ما به اوج ترقّى رسیدید و در پرتو شعاع ما خاندان پیامبر(ص) صبح سعادت شما درخشیدن گرفت و تاریکی ها پایان یافت».