صحاح ستّه (کتاب هاى صحیح شش گانه) به مجموعه کتاب هایى گفته مى شود که روایات آنها توسط اهل سنت به عنوان روایات صحیح تلقى شده است. از قرن دوم هجرى که نوشتن و جمع آورى احادیث پیامبر اکرم(ص) در میان اهل سنت رواج یافت، تا نیمه قرن سوم هجرى کتاب هاى فراوانى تحت عنوان صحاح، مسانید، مستخرجات، و سنن نوشته شد. امّا هدف اصلى آنان فقط گردآورى احادیث نبوى بود. بدون اینکه حدیث صحیح را از ناصحیح جدا سازند. این شش کتاب در حوزه عقاید، احکام، تفسیر، و تاریخ صدر اسلام، به عنوان معتبرترین منابع اهل سنت به شمار مى روند. به طورى که آنان در همه مباحث خود به احادیث این کتاب ها استناد کرده و به آنها اعتماد مى کنند. اهل سنت در اعتماد و استناد خود به این منابع، نویسندگان آنها را «جماعت» نامیده و براى به کرسى نشاندن حرف خود مى گویند که این مطلب «روایت جماعت» است.

کتاب «سنن نسائی» یکى از صحاح سته و از معروف ترین کتاب هاى حدیثى اهل سنت در زمینه تاریخ صدر اسلام، فقه، اخلاق، تفسیرقرآن، و عقاید مى باشد که توسط ابوعبدالرحمن بن احمد بن شعیب نسائى (215 - 303 ق) تالیف و تدوین شده است. نام اصلى کتاب نسائى «السنن الصغرى» است که با یکى از اسم هاى «المجتنى» یا «المجتبى» شناخته شده است. او به برخى از سندهاى روایات، تعلیقاتى نوشته است که براى محدثان بعدى حائز اهمیت است؛ زیرا نقص سندها و مخالفت هاى موجود در طرق و الفاظ آنها را متذکر شده است. او از مهم ترین ائمه علماى حدیث اهل سنت به شمار مى رود و یکى از مورد اعتمادترین کتاب هاى احادیث صحیح را به نگارش در آورده است که برخى از علماى اهل سنت حتى از صحیح مسلم و صحیح بخارى هم مهمتر دانسته اند. نسائى از جمله کسانى است که به او اتهام شیعه بودن زده اند و این اتهام به دلیل کتاب هایى است که در فضائل على بن ابى طالب و اهل بیت پیامبر(ع) نگاشته است، در حالی که هیچ کتابى در فضیلت شیخین (ابوبکر و عمر) ننوشته است. 

اين حديث به طور گسترده در كتابهاى معروف اهل سنت، مانند: صحيح مسلم، سنن ترمذى، سنن دارمى، مسند احمد، سنن نسائى، مستدرك الصحيحين، الصواعق المحرقه، اسد الغابه فى معرفة الصحابة، احياء الميت، السنن الكبري، المعجم الكبير، منهاج السنه و دهها كتاب ديگر اهل سنت ذكر شده است.

ابوعبدالرحمن احمد بن شعیب بن على نسائى (215 - 303 ق) یکى از ائمه علماى حدیث اهل سنت مى باشد که کتاب «سنن نسائى» یکى از صحاح سته را نگاشته است. این کتاب از مهم ترین منابع علماى حدیث اهل سنت در زمینه تاریخ صدر اسلام، فقه، اخلاق، تفسیرقرآن و عقاید مى باشد. او ساکن مصر بود و از طریق انتشار کتاب‌های خود در آن دیار شهرت یافت و در مکه وفات کرد. او شخصى عابد و به تهجّد در عبادت معروف بود. او چهار همسر اختیار کرده و زنان زیادى را صیغه نموده بود. او را فقیه ترین عالم مصر در زمان خودش دانسته اند و کسى را همتراز وى در شناخت احادیث صحیح و سقیم نیافته اند؛ حتى ذهبى که مسلم و بخارى را فراوان ستوده است، مى گوید او در قدرت حفظ حدیث حتی از مسلم هم قوى تر بود.  برخى از علماى اهل سنت ادعا کرده اند که نسائى شیعه بود و هنگامى که براى استماع فضایل!!! معاویه به دمشق رفت و بیشتر اهل آنجا را دشمن على (ع) و اهل بیت پیامبر (ص)، یعنی ناصبی یافت، در صدد بر آمد تا کتابى در فضائل على و اولادش (علیهم السلام) بنویسد که شاید هدایت شوند. اما اهل دمشق او را تا حد مرگ مورد ضرب و شتم قرار دادند و از خود راندند.