قرآن در سوره نازعات به مدبّرات امر سوگند یاد می کند. مفسران گفته اند مقصود همان فرشتگان هستند که امور جهان را تدبیر می کنند. این سخن منافات با توحید ربوبی ندارد زیرا آنان مجریان فرمان الهی و موکلان امور به اراده و مشیت او می باشند. مثلا اگر می گوییم در عسل شفا است، منافاتی ندارد با این که شفا دهنده فقط خدا باشد. این ها همه سلسله علت و معلول را بیان می کنند. یعنی از یک علت غیر مستقل شروع می­شود تا به علت العلل و مسبب الاسباب،  يعنى ذات پاك خدا برسد؛ كه هر سببى در تأثيرش، مديون اوست.

یکى از سرچشمه هاى بت پرستى این است که برخی به زعم خود ذات خدا را منزه از عبادت دانسته، لذا تمثالی از وجودات مقدسی مانند «فرشتگان و جنّ» که اداره کنندگان امور جهان به امر پروردگارند، را می پرستیدند. برخی نیز تمثال انبیاء را برای احترام می ساختند و با گذشت زمان به پرستش آن رو می آوردند. در حجاز هم «عمرو بن لحی» از شام بتی را با خود آورد و بت پرستی رواج یافت.

طبق آیه 50 سوره انعام، پیامبر(ص) می فرمود: من هرگز ادعا نمى کنم که از همه امور پنهانى و اسرار غیب آگاهم، بلکه تنها ذات پاک خدا از همه چیز با خبر است. ولى هیچ مانعى ندارد که خداوند، قسمتى از علم غیب را که مصلحت مى داند، و براى تکمیل رهبرى رهبران الهى لازم است، در اختیار آنها بگذارد؛ لذا در قرآن می خوانیم: «فَلا یُظْهِرُ عَلى غَیْبِهِ أَحَداً * إِلاّ مَنِ ارْتَضى مِنْ رَسُول».