مطابق برخى از روايات، از ميان 313 یار خاص حضرت مهدی(عج) پنجاه نفر زن می باشند. امام باقر(ع) در اين باره مي فرمايند: «به خدا سوگند! سيصد و اندی نفر مى آيند كه پنجاه نفر از اين عده زن هستند و در مكّه كنار يكديگر جمع خواهند شد».

اسلام زن را مانند مرد برخوردار از روح كامل انسانى و اراده دانسته و او را در مسير تكامل مى بيند و هر دو را در يك صف قرار داده و با خطاب هاى «يا ايها الناس» و «يا ايها الذين آمنوا» مخاطب كرده و برنامه هاى تربيتى و علمى برايشان قرار داده است. قرآن، زن و مرد را در پيشگاه خدا و در رسيدن به مقامات معنوى در شرائط مشابه يكسان شمرده و اختلاف جنسيت و تفاوت جسمانى را در مسؤليت هاى اجتماعى دليل بر تفاوت آنها در كسب تكامل انسانى نمى شمارد؛ بلكه هر دو را از اين نظر در يك سطح قرار داده و در كنار هم آورده است.

نه تنها در میان عرب جاهلى بلکه در اقوام دیگر و حتى شاید متمدن ترین ملل آن زمان، زن شخصیتى ناچیز داشت، و غالباً با او به صورت یک کالا رفتار مى شد؛ ولى اسلام با این خرافه در ابعاد مختلفش سرسختانه جنگید، مخصوصاً تولد دختر را که ننگ مى دانستند در احادیث اسلامى به عنوان گشوده شدن باب رحمت خدا به خانواده معرفى کرد. نمونه آن در رفتار پیامبر(ص) با دخترش فاطمه(س) و سخنان حضرت درباره آثار محبت به دختر و برکت های دختر قابل مشاهده است.

در جاهلیت عرب، هنگامى که وقت وضع حمل زن فرا مى رسید، همسرش حفره اى در زمین حفر مى کرد و بالاى آن مى نشست، اگر نوزاد دختر بود، آن را در میان حفره پرتاب مى کرد، و اگر پسر بود، آن را نگاه مى داشت. عامل پیدایش این جنایت، امور مختلفى بوده است از جمله: عدم ارزش زن، به عنوان یک انسان در جامعه جاهلى. مسأله فقر شدید، با توجه به این که دختران همانند پسران قادر بر تولید اقتصادى نبودند، و در غارت گرى ها شرکت نداشتند. همچنین، این فکر که در جنگ هاى قبیله اى ممکن بود دختران به اسارت در آیند و ... .