روایات سهوالنبی با «ادله عقلی» مبنی بر عصمت ایشان از هر گونه خطا سازگاری ندارد، چرا که بدون عصمت کامل و همه جانبه: «جلب اعتماد» مردم و اتمام حجت بر آنها ممکن نیست؛ «نقض غرض» پیش می آید و الگوگیری، اطاعت و در نتیجه هدایت مردم محقق نخواهد شد؛ اجتماع ضدين لازم مى آيد؛ اغراى به جهل و تشويق به خطا از طرف خدا پیش می آید که از ذات باری تعالی قبیح است.
این روایات طبق «معیار های علم حدیث» نیز مورد پذیرش قرار نمی گیرد، چرا که: این روایات خبر واحد هستند و در مسائل اعتقادی حجت نیستند؛ در متن این روایات تناقض وجود دارد و نمی توان آنها را پذیرفت؛ در مقابل این روایات عمومات و رواياتي وجود دارد كه وقوع هر گونه سهو و نسياني را از پيامبر نفی می كند.

خداوند در سوره «احقاف» پيامبر اكرم(ص) را از عجله كردن در مجازات کفار نهی کرده، مي فرمايد: «صبر و حوصله كن، آن گونه كه پيامبران اولواالعزم شكيبايى كردند و براى [عذاب] آنها عجله مكن، هنگامى كه وعده هايى را كه به آنها داده شده است [در مورد عذاب] مى بينند، احساس مى كنند كه گويى ساعتى از يك روز، در دنيا توقف داشتند». با توجه به اين كه عمر دنيا در برابر آخرت، ساعتى زودگذر است، بنابراين عجله مكن تا اتمام حجّت كافى بر آنها شود. نتيجه اينكه همه پيامبران الهى از جمله پيامبر اكرم(ص) در برابر خيره سرى امت هاى لجوج و نادان، صبور بودند و بيشترين مهلت را براى اصلاح به آنها مى دادند.

هدف خداوند از امتحان بندگان، آگاهی از سرانجام آنها نیست؛ بلکه هدف، تربیت و پرورش استعدادهاى آنان و شناخته شدن افراد صالح و فاسد و اتمام حجّت براى مدّعیان دروغگوست.

هدف از بعثت پیامبران هدایت نوع بشر است؛ مقتضای این هدف آن است که پیام های خداوند سالم به دست مردم برسد. اگر پیامبران از گناه و خطا معصوم نباشند احتمال دروغ و تحریف حقایق و خطا و اشتباه، در کلمات آنها راه پیدا می کند و سخنان آنها قابل اعتماد نخواهد بود. عصمت انبیاء نقش الگو بودن پیامبران را نیز محقق می سازد و یک اتمام حجتی است برای همه بندگان. بنابراین مقتضای رحمت الهی برای هدایت نوع بشر، عصمت کامل انبیاء(ع) است؛ یعنی فراهم کردن هر چه بیشتر زمینه هدایت مردم، بر خدا واجب است.