آيات قرآن درباره «خلود» در بهشت و جهنّم تناقض ندارند؛ چون اشقيا و سعدا به تناسب نوع كردارشان در جهنّم و بهشت خلود دارند، و اين تعبيرى كه در محاورات عرب رايج است دوام و استمرار را تداعى مى‌كند و براساس سياق آيات، استمرار و خلود در هر دو مورد بر مشيّت خداوند معلّق شده است؛ چنان كه هر تصميم و سنّت ديگرى سرانجام به مشيّت او وابسته است.

برای درمان «غفلت»، علاوه بر انديشيدن به عواقب و پيامدهاى آن، بايستي به سراغ ريشه ها رفت؛ زيرا تا ريشه هاى يك بيمارى قطع نشود، درمان آن امكان ندارد. هم چنين پند و عبرت از وقایع تاریخی و تحولات روزگار، استمرار و دوام ذکر، نماز با حضور قلب و تفکر و اندیشه از ديگر راه هاي درمان غفلت هستند.

همچنان که اصل پیدایش یک پدیده در پرتو علّت و شرایط خاصّى صورت مى گیرد، استمرار و ادامه وجود آن نیز شرایط و مراقبت هاى خاصّى لازم دارد. یک فرد هدایت یافته هم مانند سایر پدیده های جهان هستی، هر لحظه ممکن است دستخوش فنا و زوال گردد؛ لذا باید از وضع فعلى استفاده نماید و رو به درگاه الهى آورده و استمرار آنرا طلب کند. پس اگر یک فرد هدایت یافته، بگوید: «ما را به راه راست هدایت کن!» هدف این است که ما را در این راه پایدار فرما! و این نعمت را درباره ما مستمر و دائمى گردان.

ظاهر آیات سوره قدر نشان مى دهد: شب قدر مخصوص زمان نزول قرآن و عصر پیامبر(ص) نیست، بلکه تا پایان جهان تکرار مى شود. تعبیر فعل مضارع تَنَزَّل که دلالت بر استمرار دارد و تعبیر به جمله اسمیه «سَلامٌ هِیَ حَتّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ» که نشانه دوام است و روایات بسیارى که شاید در حدّ تواتر باشد نیز مؤید این معنى است. این مسئله از مواهب الهى بر این امت است؛ چراکه پیغمبر اکرم(ص) فرمودند: خداوند شب قدر را به امت من بخشیده و احدى از امت هاى پیشین از این موهبت برخوردار نبودند.

«توبه» مخصوص به گناه، یا افراد معیّن نیست و زمان محدودى ندارد. آيات قرآن دلالت بر شمول توبه نسبت به جميع گناهان و در هر زمان دارند؛ از جمله: در آيه 53 سوره زمر مى خوانيم: «... خدا همه گناهان را مى آمرزد، زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است». فعل «می آمرزد» مضارع است که بر استمرار دلالت دارد. تنها استثنايى كه - طبق سوره غافر آیه 85 - در قبول توبه وجود دارد، زمانی است که انسان در آستانه برزخ قرار گرفته و يا عذاب الهى فرا رسیده است.